Βασίλης Τσαμπρόπουλος

Ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος αποτελεί σπάνια περίπτωση Ελληνα μουσικού. Πρόσφατα, οι Times του Λονδίνου τον κατέταξαν στη σπάνια κατηγορία των μουσικών που ερμηνεύουν εξίσου καλά κλασική και τζαζ. Από το 2000 ο Β. Τσαμπρόπουλος συνεργάζεται με την πρωτοποριακή διεθνή δισκογραφική εταιρεία ECM, με ένα εκλεκτό τρίο, στο οποίο συμμετέχει ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους μπασίστες, ο Αριλντ Αντερσεν, και ο βετεράνος ντράμερ Τζον Μάρσαλ. Εχουμε συνηθίσει τον Β. Τσαμπρόπουλο σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους (η τελευταία του εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής ήταν sold out), αλλά από χθες και για δύο ακόμη βράδια, θα εμφανίζεται μαζί με τον Αντερσεν στο Guru-Jazz Upstairs (Πλ. Θεάτρου 10). «Χαίρομαι ιδιαίτερα για το Guru», δηλώνει στην «Κ». «Στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Ζουγανέλη βρήκα έναν δημιουργικό άνθρωπο με αγάπη στη μουσική». Στο Guru ο Β. Τσαμπρόπουλος εμφανίζεται με τον Αντερσεν. «Εχουμε κάνει ήδη δύο δίσκους μαζί στην ECM και ετοιμάζουμε ένα τρίτο. Σχεδιάζουμε να κάνουμε κάποια πράγματα και ως ντουέτο. Στο Guru παίζουμε καθαρή τζαζ, με συνθέσεις από την παλαιότερή μας δισκογραφία, αλλά και νέα πράγματα».

Ο Β. Τσαμπρόπουλος συνδυάζει εκπληκτικά την κλασική με την τζαζ. «Στην τζαζ ξεκινάς από τη βάση του τι θέλεις να κάνεις, όταν και όπως θέλεις να το κάνεις. Στο γραμμένο κείμενο όμως, στην κλασική, πρέπει να παίξεις αυτό που πρέπει, όταν πρέπει, όπως πρέπει. Η διαφορά είναι τεράστια και στη δεύτερη περίπτωση η πειθαρχία που σου δίνει είναι τεράστιος θησαυρός».

Κατά τον Β. Τσαμπρόπουλο, για να έχεις μουσική ταυτότητα σήμερα «οφείλεις να ανακαλύψεις μια μουσική γωνία που είναι απάτητη. Η μουσική παραγωγή είναι τόσο κορεσμένη που δεν έχει νόημα να κάνεις κάτι που να μοιάζει ή και να είναι εφάμιλλο του Κιθ Τζάρετ. Και η τζαζ δεν είναι μόνο σουίνγκ, όπως η κλασική δεν είναι μόνο Μπαχ. Δεν μπορούμε να αναπαράγουμε μουσικά ρεύματα της δεκαετίας του του ’30 και του ’40 σαν σύγχρονη πρόταση. Γιατί δεν μπορούμε να ντυθούμε όπως το ’30; Διότι ζούμε στο 2007. Αν ανήκω στο δυναμικό της ECM, μια από τις ελάχιστες εταιρείες που αποτελεί μουσική κίνηση, είναι διότι κατάφερα κάτι καινούργιο».

Ο Β. Τσαμπρόπουλος διαπρέπει στο εξωτερικό, αλλά στην Ελλάδα βιώνει τη «δικτατορία» της ευτέλειας. «Σήμερα την τέχνη τη θέλουμε αλεσμένη τροφή. Αλλά χρειάζεται και να μασάμε αλλιώς θα μας πέσουν τα δόντια. Οταν μετράει μόνο «αυτό που πουλάει», αυτόματα μπαίνεις σε μια μαύρη λίστα. Περίεργο ρόλο παίζει και το ραδιόφωνο. Η τζαζ λείπει από το ελληνικό ραδιόφωνο αλλά και το Τρίτο Πρόγραμμα πόσοι το ακούνε; Αυτό δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη, η Μέκκα του πολιτισμού, αντιστέκεται. Ο πολιτισμός δεν είναι το άλλοθι ενός υπουργού ή μιας κυβέρνησης, όπως εδώ. Και βέβαια, στην Αυστρία, π. χ., ο Μότσαρτ είναι μέρος του DNA τους. Τυχερές χώρες, εμείς τότε είχαμε τους Τούρκους. Διότι ανατολίτες είμαστε, δεν είμαστε Ευρωπαίοι. Ούτε καν σε σταυροδρόμι δεν είμαστε, αυτά είναι χρυσωμένα χάπια. Είμαστε μια εκλεπτυσμένη Ανατολή. Ο Ελληνας ανταποκρίνεται στα οριεντάλ, στο τσιφτετέλι...» Και οι νέοι μουσικοί; «Συναντώ παιδιά με σπουδές και στερήσεις και δεν ξέρω τι να τους πω. Οτι μετά από 20 χρόνια σπουδών δεν θα έχουν να φάνε και μια κοπελίτσα, που δεν θα ξέρει ούτε το ντο, μέσα σε μια νύχτα θα γίνει ντίβα; Αλλά και τα παιδιά που συναντώ βιάζονται κι αυτά. Θέλουν να φτάσουν κάπου πιο σύντομα, αβασάνιστα. Τους λέω: μελετήστε, διαβάστε. Δεν μπορεί κανείς να κοροϊδέψει την τέχνη. Η τέχνη δεν έχει ανάγκη από μετριότητες».