Το κουρελόχαρτο της οργής...

''Η κουβέντα έγινε σε ξενοδοχείο της Αθήνας αργά το βράδυ. Ανάμεσα σε έναν συνάδελφο δημοσιογράφο, τον διεθνή μπασκετμπολίστα της τουρκικής ομάδας Efes Pilsen με αλβανική καταγωγή Ermal Kuqo και εμένα. Όταν μιλήσαμε για τα παιδιά, πολύ φυσιολογικά ο Ermal μας ρώτησε για τα χρόνια που διαθέτουμε την ελληνική υπηκοότητα. Μπορείτε να αντιληφτείτε την μεγάλη έκπληξή του όταν του ανέφερα πως όχι μόνο δεν διαθέτω την ελληνική υπηκοότητα – αν και τη θέλω-, αλλά ακόμα και τα παιδιά μου – που κοντεύουν να τελειώσουν το λύκειο-δεν την έχουν λάβει ακόμα. Όπως μας ανέφερε στη συνέχεια, ο ίδιος έζησε μόνο έναν χρόνο στην Ισπανία ως παίκτης της Βαλένθια. Μόλις εγκαταστάθηκε εκεί γεννήθηκε και ο γιος του. Με τη συμπλήρωση ενός έτους ο μικρός απέκτησε αυτόματα την ισπανική ιθαγένεια, εκτός της τουρκικής και της κροατικής-από τη μητέρα του. Μάλιστα, αμέσως μετά τη συμπλήρωση μιας χρονιάς στη Βαλένθια ο Ermal πήρε μεταγραφή στη σημερινή του ομάδα και, όπως είναι φυσικό, ο μικρός του γιός μετακόμισε μαζί του στην Τουρκία. Διατηρώντας , ωστόσο, την ισπανική υπηκοότητα.
Του δηγήθηκα έπειτα την ιστορία του γνωστού τραγουδιστή Mc Yinka ο οποίος γεννήθηκε στην Ελλάδα και πλέον είναι είκοσι επτά ετών. Όταν αυτός μου είχε δείξει την μπλε …βεβαίωση που παρέπεμπε σε μετανάστη ο οποίος εχει καταθέσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά για άδεια παραμονής στη χώρα, στην έκφρασή του διέκρινα περισσότερο την ειρωνεία πάρα οργή. Ενδεχομένως και την αποστροφή. Την αποστροφή για εκείνο το φθαρμένο κομμάτι χαρτί που τον κατέτασσε ετσιθελικά σε μια ομάδα που δεν άνηκε ποτέ.
Κάνει καριέρα στην Ελλάδα ως τραγουδιστής – με μεγάλη επιτυχία, μάλιστα. Όμως, αν χρειαστεί να συνοδέψει στο εξωτερικό τον γνωστό τραγουδιστή και συνεργάτη του ,Φίλιππο Πλιάτσικα, δεν θα μπορέσει να το κάνει. Εκείνος δεν μπορεί να ταξιδέψει, όμως «μπορεί να ταξιδέψει χωρίς την παραμικρή δυσκολία και ο τελευταίος αγρότης στο τελευταίο χωριό της Πορτογαλίας ή της Σικελίας», όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο καλεσμένος στην παρέα μας, μπασκετμπολίστας…''
Από το http://odromos.wordpress.com/

Το μόνο που θα μπορούσα να προσθέσω εγώ  εδώ, στην παγκόσμια σημασία της ελληνικής υπηκοότητας-ιθαγένειας (σιγά τα ωά βρε παιδιά !!!, μου θυμίζει την παγκόσμια ιστορία της ατιμίας του Χ.Λ.Μπόρχες), είναι δύο εκπληκτικές απαντήσεις του Γιώργου Βέλτσου στις αντίστοιχες ερωτήσεις της Αννας Γριμάνη :

-Α.Γ : Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη-ορίστε την.
-Γ.Β : Η Βάρης -Βουλιαγμένης στα Βλάχικα.Η Εθνική στον Μαλιακό με τις εκατόμβες προ των μνημείων του Λεωνίδα και του Αθανάσιου Διάκου.

ή 

Α.Γ :Η ελληνικότητα είναι αίσθημα η συνείδηση;

Γ.Β : Είναι απερίφραστα ένα ιδεολόγημα που εκλείει ένα είδος ιδεοληπτικής νεύρωσης,πολλαπλώς κερδοφόρου σε χρήμα (μεταφράσεις),σε είδος (δωράκια)και σε αξιώματα(Ακαδημία Αθηνών).Είναι επιπλέον,η αντανάκλαση που παρέχει την προβολή της ανάδελφης ολότητάς μας στον ίδιο στερημένο μας εαυτό.Τέλος,είναι μια ομιλούσα φαντασίωση που οι επιτήδειοι την μετέτρεψαν σε καθομιλουμένη.Δείτε,παρακαλώ,πως απαντούν οι ιδεοληπτικοί που υποκαθιστούν με μια συμβολική διαμεσολάβηση,μια φαντασιακή υπεραφθονία μέσα στην οποία εισάγουν διαστρεβλωμένη την Ελλάδα,υπό μορφήν πευκοβελόνας.Αμβιβάλλω εάν πρόκειται για γνώση της πατρίδος(πατριδογνωσία)ή για άγνοια που εξισώνει ένα τραγούδι του Μίμη Τραϊφόρου(«Λίγα πεύκα,λίγα μάρμαρα λευκά»)με ένα τραγούδι του Σούμπερτ.Καταλήγω:η δυσκολία για τους Ελληνες(και η ευκολία)να προσεγγίσουμε την «ελληνικότητα»έγκειται,παραδόξως,στο ότι τοποθετείται ακριβώς στο επίπεδο της κατανόησης.Αυτό όμως συμβαίνει και με την παράνοια.