1
Πρέπει νά 'ρθει κάποτε η στιγμή που ο ποιητής ξεφεύγει από τη μητρική αγκάλη και τρέχει.
Πρόσφατα ακόμη βάδιζε υπάκουα, σε δυάδες: μπροστά οι αδερφές του, η Ισαβέλλα και η Βιταλία, πίσω αυτός με τον αδερφό του τον Φρειδερίκο, και στο τέλος, ίδιος λοχαγός, πήγαινε η μητέρα, που έβγαζε έτσι στη Σαρλεβίλ τα παιδιά της μία φορά την εβδομάδα.
Στα δεκάξι του τραβήχτηκε πρώτη φορά από τη μητρική αγκάλη. Στο Παρίσι τον έπιασε η αστυνομία, ο δάσκαλός του ο Ιζαμπάρ με τις αδερφές του (ναι, αυτές που έσκυβαν από πάνω του και του ξεψείριζαν τα μαλλιά) του έδωσαν στέγη για μερικές βδομάδες, και έπειτα η ψυχρή μητρική αγκάλη ξανάκλεισε γύρω του, μαζί μα δυο χαστούκια.
Αλλά ο Αρθούρος Ρεμπώ ξανάτρεξε μακριά, πάλι και πάλι' έτρεχε μ' ένα κολάρο περασμένο στο λαιμό, και τρέχοντας έγραφε τα ποιήματά του.
Milan Kundera, ''Zivot je jinde'', 1973 σε μτφ. Γιάννη Η.Χάρη για τις εκδόσεις της ΕΣΤΙΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου