DEXTER GORDON - The ''Long Tall'' man

O Dexter Gordon γεννημένος στο Λος Αντζελες το 1923, άρχισε από πολύ μικρός την επαφή του με τη τζαζ. Ουσιαστικά ήταν ο πρώτος μπίμποπ σαξοφωνίστας στο τενόρο, παίζοντας σχεδόν έφηβος στην ορχήστρα του βιμπραφωνίστα (και όχι μόνο) Lionel Hampton. Δέχτηκε επίδραση ουσιαστική και καθοριστική από τον Lester Young, καθώς και πολλοί άλλοι, όπως και ο άλλος σύγχρονός του ο llinois Jacquet με τον οποίο είχαν μια πολύ στενή και κοινή καλλιτεχνική εξέλιξη. Ο Dexter βέβαια έχει επιρροές περισσότερο από τον Lester Young πράγμα που φαίνεται και στο παίξιμό του αλλά ουσιαστικά έχει τον ήχο του σαξόφωνου που ''διέθετε'' η ορχήστρα του Count Basie. Συμμετείχε για μικρό  χρονικό διάστημα και στην ορχήστρα του Lewis Armstrong, λίγο πριν μπει στην ορχήστρα του Billie Eckstine στα τέλη του 1944. Η μπάντα του Eckstine ήταν ουσιαστικά  ένα φυτώριο της μπίμποπ, περνώντας από αυτήν ο Sonny Stitt, o Gene Ammons κ.ά. 
Μαζί με τον Ammons στη μπάντα του Billie ηχογράφησε το ''Blowin the Blues Away''. Mετά συμμετέχει στο γκρούπ του Dizzy Gillespie και ηχογραφεί το ''Blue n Boogie''.
Tη διετία 1946-1947 ηχογράφησε για την Savoy και την Dial με εκπληκτικό ήχο. Το 1955 ηχογραφεί το ''Daddy plays the Horn'' και το ''Dexter Blows Hot & Cool''. 
Eπανακάμπτει δριμύτερος την περίοδο 1961-1965 στην πολυαγαπημένη μας BlueNote του Alfrend Lion, δίνοντάς μας αριστουργήματα όπως τα ''Dexter Calling'', ''Doin Allright'', ''A Swinging Affair'', ''Go'', ''Our Man in Paris'', ''One Flight Up'', ''Getting Around'' με ήχο ζηλευτό και γάργαρο αποτέλεσμα μιας δυνατής μουσικής προσωπικότητας η οποία ''μετέφραζε'' τις εσωτερικές ανησυχίες της σε νότες. Την περίοδο αυτή εγκαταλείπει την Αμερική και εγκαθίσταται στην Ευρώπη παίζοντας σταθερά  στο κλαμπ ''Montmartre'' της Κοπενχάγης. Στην Δανία χαλάρωσε μουσικά και μέσα στα χρόνια  από το 1962 μέχρι το 1976 η εταιρία Steeple Chase του έδωσε τη δυνατότητα να ηχογραφήσει δεκάδες άλμπουμ με τον έξοχο ήχο του.

Το 1976 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και ηχογραφούσε για την Columbia. To 1978 και το 1980 το περιοδικό DownBeat τον ανακήρυξε μουσικό της χρονιάς, ενώ μπήκε και στο ''Hall of Fame''.

To χαρακτηριστικά κομψό βάδισμα και στυλ του τον κατέταξαν στους πιό κομψούς και καλοντυμένους μουσικούς της τζαζ. Όπως έλεγε και ο Μάιλς Ντέηβις, ήταν ένας δανδής στην κυριολεξία και ο άνθρωπος που προέτρεψε τον Μάιλς να ντύνεται όμορφα και κομψά, τουλάχιστον όπως ομολογεί ο ίδιος στον Κουίνσυ Τρόουπ.

Ενα από τα σημαντικά γεγονότα στην καριέρα του ήταν και η συμμετοχή του στην ταινία του Bertrard Tavernier ''Round Midnight'' όπου έπαιξε ως Dale Turner τον ρόλο ενός σπουδαίου σαξοφωνίστα. 

 
Eνα αριστούργημα, τουλάχιστον για μένα που λατρεύω τη τζαζ.  Μαγική ή ερμηνεία, ουσιαστικά εξωτερίκευση του χαρακτήρα του και έκφραση της μουσικής του ψυχής. Συγκλονιστική  η ''εξομολόγηση'' στην κλινική νοσηλείας του και ανατριχιαστική η στιγμή , με τις χαρακτηριστικές κινήσεις των χεριών του,όταν ομολογεί: '' Η ζωή μου είναι η μουσική, ...ο έρωτάς μου είναι η μουσική ...και είναι εικοσιτέσσερις ώρες τη μέρα....καταλαβαίνεις;''!!!, φράση που ακούγεται και στο τρέηλερ που βλέπουμε.

Στο επόμενο κλιπ τον ακούμε στο διαμαντένιο ''Cheesecake'' με τον ίδιο στο τενόρο σαξόφωνο, τον Sonny Clark στο πιάνο, τον Butch Warren στο μπάσσο και τον Billie Higgins στα ντραμς. Ηχογράφηση που έγινε το 1962 για την BlueNote και υπάρχει στο άλμπουμ ''GO''.

Σημ. Τα διάφορα σκόρπια στοιχεία που γνώριζα και διέθετα για τον αγαπημένο Ντέξτερ τα έβαλε σε τάξη το  περιοδικό με αρ. τεύχους 168 ,''Jazz & τζαζ'', το μεγάλο αυτό ''σχολείο'' , από όπου και αντλήθηκε η χρονολογική τους τακτοποίηση.


Περισσότερα στο : http://www.dextergordon.com/home.php