Σήμερα το πρωί κάνοντας την πρωινή προπόνησή μου στο εργόμετρο ποδηλασίας στις 06:00 πμ παρακολούθησα (είναι βαρετή η προπόνηση με θέα ένα τοίχο έστω κι αν αυτός έχει στην ''αγκαλιά'' του τα αγαπημένα μου βιβλία) στον FLASH τυχαία ένα ντοκυμανταίρ με θέμα το συγκρότημα των Led Zeppelin. Ήταν μια εξαιρετική παρουσίαση όπου μίλησαν εκτός από τους μουσικούς (Tζίμυ Πέητζ στην κιθάρα,Τζων Πωλ Τζόουνς στο μπάσο, Ρόμπερτ Πλαντ στα φωνητικά και τη φυσαρμόνικα και Τζων Μπόναμ στα τύμπανα) ο μάνατζέρ τους, διάφοροι παραγωγοί, φίλοι από άλλα συγκροτήματα κ.ά. Αυτό που άφηνε η παρουσίαση να φανεί στον θεατή, όπως και η γνώμη που σχημάτιζε ο ίδιος, είναι οτι κάπου εκεί λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '60 παρουσιάστηκαν ραγδαίες εξελίξεις στη μουσική. Εξελίξεις που έδωσαν μιά τεράστια ώθηση στη ροκ έτσι όπως την ακούσαμε και τη γνωρίσαμε όλοι μας. Ο κόσμος διψούσε για κάτι νέο και αγκάλιαζε οτιδήποτε παρουσιάζονταν στο μουσικό στερέωμα. Και βέβαια όλοι οι μουσικοί ομολόγησαν τις άμεσες επιδράσεις τους από τους μουσικούς των μπλούζ περισσότερο και λιγότερο της τζαζ. Ολοι οι κιθαρίστες της ροκ ήταν μαθητές των μεγάλων bluesmen. Μα όλοι τους. Ο Peter Green των Fleetwοod Mac, ο Κeath Richards των Rolling Stones, ο Jimmy Page των Yardbirds και μετέπειτα των Led Zeppelin, ο Eric Clapton των Cream και με σόλο καριέρα και πόσοι άλλοι.
Το γεγονός αυτό βέβαια είχε και την επίδρασή του στη τζαζ (για να αναφερθώ και στις επιπτώσεις αυτής της αλλαγής στην αγαπημένη μουσική μου) έτσι όπως την ξέραμε μέχρι τότε. Διαπράχθηκε μια πατροκτονία στην κυριολεξία. Το τέκνο της τζαζ, η ροκ δηλαδή, ''δολοφόνησε'' τον γονέα. Γλαφυρότατα ο Miles Davis (η μεγάλη αυτή μορφή της μουσικής του 20ού αιώνα) περιέγραψε αυτή τη ''δολοφονία'' ως εξής:
-''Εκείνο το βράδυ κατάλαβα οτι διαπράχτηκε μια πατροκτονία. Η τζαζ δολοφονήθηκε από το παιδί της. Οταν η συναυλία αυτού του καραγκιόζη του Στήβ Μίλλερ ''ανοίχτηκε '' από τον Count Basie (!!!) με μέσα στην αίθουσα καμμιά εκατοστή άτομα, και τελειώνοντας περίμεναν απ' έξω χιλάδες για να τον ακούσουν κατάλαβα και ένιωσα το τέλος''.
Έτσι λοιπόν ο Μάιλς προέβλεψε το μέλλον της αγαπημένης του τζαζ, και ίσως πιστεύω πως αυτός ήταν και ο λόγος (όχι βέβαια μόνο αυτός, θα τον αδικούσαμε κατάφωρα αν πιστεύαμε μόνον σ΄αυτό το λόγο) που στη συνέχεια κινήθηκε (αν και πάντοτε υπήρξε καινοτόμος μουσικά , σε όλη τη μουσική του διαδρομή) σε τόσο πρωτοποριακά μουσικά μονοπάτια. Έπρεπε να παρακολουθήσει (και μάλλον να μαντέψει ή και προβλέψει όπως έγινε νομίζω τελικά) την εποχή του κι αυτό έκανε και μάλιστα με απίστευτη επιτυχία και μοναδική διορατικότητα. Δεν έχει κάποιος παρά να ακούσει το ''TUTU'' και θα καταλάβει από τα πρώτα μέτρα κιόλας οτι όλη η μουσική που ακολούθησε τη δεκαετία του ΄80 ήταν εξέλιξη και ισως μίμησή του. Ή και ακόμη μια πιό τολμηρή προσέγγισή μου θα έλεγε οτι προέβλεψε την εξέλιξη μιας μουσικής της οποίας δεν ήταν καν μουσικός. Βέβαια το ''Tutu'' δεν θεωρείται από τις καλύτερες τζαζ δουλειές του, αλλά είναι σχεδόν ''προφητική'' μουσική πρόβλεψη για τη μουσική που παίχτηκε μετά.
Το γεγονός αυτό βέβαια είχε και την επίδρασή του στη τζαζ (για να αναφερθώ και στις επιπτώσεις αυτής της αλλαγής στην αγαπημένη μουσική μου) έτσι όπως την ξέραμε μέχρι τότε. Διαπράχθηκε μια πατροκτονία στην κυριολεξία. Το τέκνο της τζαζ, η ροκ δηλαδή, ''δολοφόνησε'' τον γονέα. Γλαφυρότατα ο Miles Davis (η μεγάλη αυτή μορφή της μουσικής του 20ού αιώνα) περιέγραψε αυτή τη ''δολοφονία'' ως εξής:
-''Εκείνο το βράδυ κατάλαβα οτι διαπράχτηκε μια πατροκτονία. Η τζαζ δολοφονήθηκε από το παιδί της. Οταν η συναυλία αυτού του καραγκιόζη του Στήβ Μίλλερ ''ανοίχτηκε '' από τον Count Basie (!!!) με μέσα στην αίθουσα καμμιά εκατοστή άτομα, και τελειώνοντας περίμεναν απ' έξω χιλάδες για να τον ακούσουν κατάλαβα και ένιωσα το τέλος''.
Έτσι λοιπόν ο Μάιλς προέβλεψε το μέλλον της αγαπημένης του τζαζ, και ίσως πιστεύω πως αυτός ήταν και ο λόγος (όχι βέβαια μόνο αυτός, θα τον αδικούσαμε κατάφωρα αν πιστεύαμε μόνον σ΄αυτό το λόγο) που στη συνέχεια κινήθηκε (αν και πάντοτε υπήρξε καινοτόμος μουσικά , σε όλη τη μουσική του διαδρομή) σε τόσο πρωτοποριακά μουσικά μονοπάτια. Έπρεπε να παρακολουθήσει (και μάλλον να μαντέψει ή και προβλέψει όπως έγινε νομίζω τελικά) την εποχή του κι αυτό έκανε και μάλιστα με απίστευτη επιτυχία και μοναδική διορατικότητα. Δεν έχει κάποιος παρά να ακούσει το ''TUTU'' και θα καταλάβει από τα πρώτα μέτρα κιόλας οτι όλη η μουσική που ακολούθησε τη δεκαετία του ΄80 ήταν εξέλιξη και ισως μίμησή του. Ή και ακόμη μια πιό τολμηρή προσέγγισή μου θα έλεγε οτι προέβλεψε την εξέλιξη μιας μουσικής της οποίας δεν ήταν καν μουσικός. Βέβαια το ''Tutu'' δεν θεωρείται από τις καλύτερες τζαζ δουλειές του, αλλά είναι σχεδόν ''προφητική'' μουσική πρόβλεψη για τη μουσική που παίχτηκε μετά.
Και επειδή ο λόγος που ξεκίνησα τη σημερινή αναφορά μου (εκτός από το ντοκυμανταίρ) είναι ο γλυκύτατος πιανίστας, οργανίστας και bandleader Count Basie, θα τον ακούσουμε στο αγαπημένο μου, εξαιρετικό και πια κλασσικό ''Jumpin' at the Woodside''.
Με κλασσικό ήχο, στο στυλ Κάνσας Σίτυ (ο τίτλος ''Kansas City Stomp'' που του αποδόθηκε, όπως και το χτύπημα-στυλ ''jumping'' στο πιάνο που θεωρείται δικός του, δεν είναι τυχαίος) ο Basie ξεκίνησε από το Χάρλεμ περίπου στα 1924 και φθάνοντας στη Νέα Υόρκη λίγο πριν τον Β'ΠΠ κάνει στέκι του το Woodside Hotel.Το Γενάρη του 1937 υπογράφει για το label της Decca, από όπου και η ηχογράφηση που ακούμε.
Ανάμεσα από δεκάδες εκτελέσεις του κομματιού αυτού, πιστεύω πως η συγκεκριμένη (της Decca) είναι η καλύτερη, αυτή που μας κάνει να χτυπάμε το πόδι (σε στυλ Κάνσας Σίτυ πάντοτε!) κάτω περισσότερο. Η πιό σουιγκάτη δηλαδή. Χώρια που στο τενόρο σαξόφωνο παίζει ο κορυφαίος και ανεπανάληπτος Lester Young.
Να ακούσουμε και το ίδιο κομμάτι από τους δυό πιανίστες-ογκόλιθους της τζαζ, για λογαριασμό του BBC Four , τους Oscar Peterson και φυσικά τον ίδιο τον Count Basie. Aπίστευτο feeling...από τις περιπτώσεις που κάθε κοινός θνητός θάθελε να βρεθεί μπροστά σε κάτι παρόμοιο.
Να ακούσουμε και το ίδιο κομμάτι από τους δυό πιανίστες-ογκόλιθους της τζαζ, για λογαριασμό του BBC Four , τους Oscar Peterson και φυσικά τον ίδιο τον Count Basie. Aπίστευτο feeling...από τις περιπτώσεις που κάθε κοινός θνητός θάθελε να βρεθεί μπροστά σε κάτι παρόμοιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου