"Η μαμά ζητάει δικαιοσύνη για τον εαυτό της και θέλει την τιμωρία του ενόχου. Επιμένει να μείνει η κόρη της μαζί της στον κόσμο της αναισχυντίας, εκεί όπου η νεότητα και η ομορφιά δεν έχουν κανένα νόημα, εκεί όπου η οικουμένη δεν είναι παρά ένα γιγαντιαίο στρατόπεδο συγκέντρωσης ίδιων κι απαράλλαχτων σωμάτων που η ψυχή τους είναι αθέατη.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα το νόημα της μυστικής διαστροφής της Τερέζας, των μακρών και επαναλαμβανόμενων στάσεων μπροστά στον καθρέφτη. Ήταν μια μάχη με τη μητέρα της. Ήταν η επιθυμία να μην είναι ένα κορμί όπως τα άλλα κορμιά, αλλά να δει στην επιφάνεια του προσώπου της να αναδύεται από τα έγκατα του πλοίου το πλήρωμα της ψυχής. Δεν ήταν εύκολο γιατί η ψυχή, θλιμμένη, φοβισμένη, τρομοκρατημένη, κρυβόταν στα βάθη των σπλάχνων της Τερέζας και ντρεπόταν να φανεί.
Έτσι έγινε και την πρώτη φορά που συνάντησε τον Τόμας. Γλιστρούσε ανάμεσα στους μεθυσμένους μέσ' το εστιατόριο, το κορμί της λύγιζε κάτω από το βάρος των ποτηριών της μπίρας που κουβαλούσε σ' ένα δίσκο, και την ψυχή της την είχε μέσα στο βαθούλωμα του στομαχιού της ή στο πάγκρεας. Τη στιγμή εκείνη άκουσε τον Τόμας να τη φωνάζει. Το κάλεσμα αυτό ήταν σημαντικό, γιατί ερχόταν από κάποιον που ούτε τη μητέρα της γνώριζε ούτε τους μεθύστακες που καθημερινά της έκαναν πρόστυχες και προσβλητικές παρατηρήσεις. Η ιδιότητα του, του άγνωστου, τον έβαζε ψηλότερα απ' τους άλλους.
Έτσι έγινε και την πρώτη φορά που συνάντησε τον Τόμας. Γλιστρούσε ανάμεσα στους μεθυσμένους μέσ' το εστιατόριο, το κορμί της λύγιζε κάτω από το βάρος των ποτηριών της μπίρας που κουβαλούσε σ' ένα δίσκο, και την ψυχή της την είχε μέσα στο βαθούλωμα του στομαχιού της ή στο πάγκρεας. Τη στιγμή εκείνη άκουσε τον Τόμας να τη φωνάζει. Το κάλεσμα αυτό ήταν σημαντικό, γιατί ερχόταν από κάποιον που ούτε τη μητέρα της γνώριζε ούτε τους μεθύστακες που καθημερινά της έκαναν πρόστυχες και προσβλητικές παρατηρήσεις. Η ιδιότητα του, του άγνωστου, τον έβαζε ψηλότερα απ' τους άλλους.
Και κάτι ακόμα: ένα ανοιχτό βιβλίο ήταν ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι του. Μέσα σ' αυτό το καφενείο κανένας ως τώρα δεν είχε ποτέ ανοίξει ένα βιβλίο πάνω σ' ένα τραπέζι. Για την Τερέζα το βιβλίο ήταν το σημείο αναγνώρισης μιας μυστικής αδελφοσύνης. Ενάντια στον κόσμο της χυδαιότητας που την περιέβαλλε δεν είχε στην πραγματικότητα παρά ένα και μόνο όπλο: τα βιβλία που δανειζόταν από την κοινοτική βιβλιοθήκη, κυρίως τα μυθιστορήματα: διάβαζε ένα σωρό, από Φίλιντιγκ ως Τόμας Μαν. Της πρόσφεραν μια ευκαιρία φαντασιακής διαφυγής, αποσπώντας την από μια ζωή που δεν της έδινε καμιά ικανοποίηση, αλλά είχαν γι' αυτήν ένα νόημα και ως αντικείμενα ακόμα: της άρεσε να περπατάει στο δρόμο κρατώντας βιβλία. Ήσαν για αυτήν ό,τι το κομψό μπαστούνι του δανδή του περασμένου αιώνα. Την ξεχώριζαν απ' τους άλλους".
Από την "Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι" του Μ.Κ και τις εκδόσεις της "Εστίας"
Από την "Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι" του Μ.Κ και τις εκδόσεις της "Εστίας"
2 σχόλια:
H ιστορία που διηγείται ο Μ.Κ. μοιάζει στο αρχέτυπό της με έναν παλιό μύθο που αποκρυσταλλώθηκε τον 18ο αιώνα στο παραμύθι της Πεντάμορφης και του Τέρατος. Και εκεί υπάρχει η ενίσχυση της εξωτερικής ομορφιάς με την υπογράμμιση της διαφορετικότητάς της (η Πεντάμορφη ήταν βιβλιόφιλη). Και η συμπάθειά της προς το τέρας ξεκίνησε όταν μοιράστηκαν την αγάπη τους προς τα βιβλία.
Ο Κ. μεταμόρφωσε την ιστορία σε λογοτεχνία βέβαια...
με γεια την νέα όψη του blog!
Eιναι πολλές οι φορές που διαβάζω όλα αυτά που "αφήνεις" στο blogs σου. Αργά το βράδι πάλι, λίγο πρίν πέσω να κοιμηθώ ακούω τις μουσικές που στέλνεις ευλαβικά και ηρεμούν τα σκοτάδια.
Πρέπει να σου πω ευχαριστώ, έτσι απλά, γιατί υπάρχουν "όνειρα" σαν τα δικά σου.
Δημοσίευση σχολίου