CLEOΠΑΡ'ΤΑ

 

Το Δημήτρη Βασιλάκη τον άκουσα πρώτη φορά σε μια του εμφάνιση, με το κουαρτέτο του στη Στοά Σπυρομήλιου, νομίζω το 2001. Έπαιζε μαζί του ο Γιώργος Κοντραφούρης πιάνο, αλλά δε θυμάμαι ούτε τον μπασίστα, ούτε και τον ντράμερ.

Σαξοφωνίστας, τραγουδιστής, συνθέτης αλλά και εκπαιδευτικός, αποτελεί σταθερή αξία στη μουσική σκηνή της τζαζ. Εκπροσώπησε επίσης,πριν μερικά χρόνια το Ηνωμένο Βασίλειο στο φεστιβάλ τζαζ της Αθήνας.

Μ' εντυπωσίασε ο ήχος του, όντας λάτρης του τενόρο-σαξοφώνου. Πλήρης, στρογγυλεμένος, χωρίς φιοριτούρες περιττές, γεμάτος στις κλίμακές του. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακός.

Τον θυμήθηκα διαβάζοντας ένα κείμενο με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου του δίσκου ''Across the Universe''. (www.dimitriosvassilakis.com) .Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας πει...

"ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, κοντά στη γυναίκα και στον γιό μου, καταλαβαίνω λίγα για το μυστήριο της γυναικείας φύσης. Όταν είμαι μακριά, ακόμη λιγότερα. Βρίσκομαι σε μία περιοδεία μεταξύ Σικάγου-Νέας Υόρκης-Άμπου Ντάμπι-Ζυρίχης, αλλά η σκηνή εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη, στο jazz club Cleopatra's Needle. Hostess η γιαπωνέζα μπαργούμαν Γιοσίκο που τραγουδάει τζαζ στον ελεύθερό της χρόνο. Μόλις έχω ηχογραφήσει το νέο άλμπουμ μου ''Across the Universe'' και είμαι χαρούμενος ειδικά για το ''Four Woman'' της Nina Simone, το οποίο έχω διασκευάσει με πειραγμένους στίχους που δείχνουν πόσο συμπάσχω και καταλαβαίνω τη γυναίκα. Χαμένος στις σκέψεις μου, ακούω τη Γιοσίκο να μου λέει: ''Hey, Dimitri, there are three beautiful woman behind you that want to meet you''. Μια καυτή κοκκινομάλλα, μια γκόθικ καλλονή με σκούρα μαλλιά και ένας άντρας-ή κάτι τέτοιο- ντυμένος γυναίκα με σούπερ μίνι, φτιαγμένο μαλλί και τέλειο μέικ-απ, που συστήνεται ως Ρεβέκκα. Προσπαθώ να το παίξω άνετος. Μιλάμε για τα πάντα με την κοκκινομάλλα. Η Ρεβέκκα (ευτυχώς) και η γκόθικ (δυστυχώς) τίποτε. Με κερνάνε συνέχεια και με τη δικαιολογία του καπνίσματος η ''red'' και ο Ρεβέκκα βγαίνουν έξω και μένω μόνος με τη μουγκή θεά που κάνει αφηρημένη τέχνη (abstract art)- πόσο ''abstract'' να είναι, αναρωτιέμαι.

Στη σκηνή γίνεται παιχνίδι και όπου νάναι θα ανέβω να τζαμάρω. Τότε μπαίνουν μέσα η ''red'' με τον Ρεβέκκα και αρχίζουν να φιλιούνται με πάθος. Τα χάνω. '' Συγγνώμη'' μου λέει η ''red''. '' Δεν πιστεύω να σε πειράζει. Δεν μπορούμε να κρατηθούμε''.Τότε με ανεβάζουν στη σκηνή να πω το ''Bye bye Blackbird''.

Το τζαμ ήταν σούπερ και οι τρεις ''γυναίκες'' με αποχαιρετούν, ενώ όλη η προηγούμενη φράση σκάει σα φούσκα μπροστά στα μάτια μου. ''Τι έγινε, ρε παιδιά, εδώ;'' αναρωτιέμαι. Ξαναφέρνω στο νου μου το μειδίαμα στο πρόδωπο των μουσικών. Ήταν σαν να μου έλεγαν: ''Αυτοί οι δύο είναι ζευγάρι.'Ερχονται εδώ κάθε Σάββατο βράδυ και φτιάχνονται έτσι. Εσύ, φίλε, έχασες την άλλη με την ελαφριά κατάθλιψη''. Τελικά η ''abstract'' ήθελε mainstream συμπεριφορά, αλλά με τις μεταμοντέρνες εξάρσεις μου τα έκανα σαλάτα.

Σε λίγες ώρες πετούσα για Άμπου Ντάμπι. Τελικός προορισμός: Ελβετία, όπου μια άλλη κοκκινομάλλα-που έφερνε σε Χάνα Σιγκούλα-κυβερνητική υπάλληλος, χορεύτρια και performer, μου εκμυστηρεύτηκε οτι μόλις χώρισε από το μεγάλο της έρωτα, τη συνεργάτιδά της! ''Έχεις κάνει ποτέ τρίο;'' τη ρωτάω για να φανώ μέσα στα πράγματα. ''Μα φυσικά, για ποιά με πέρασες;'' Cleoπάρ' τα!"

Το κείμενο αντλήθηκε αυτούσιο από τη BΗΜΑDONNA του Φεβρουαρίου 2011.

Η φωτογραφία είναι από το www.dimitritriosvassilakis.com