''Cheese Cake'' at Carnegie Hall ή τα απλησίαστα τενόρο

Αγαπημένος φίλος μού μετέφερε μια συλλογή τζαζ ,άνω των πεντακοσίων κομματιών, στον υπολογιστή μου αποτελούμενη μόνον από τον Sonny Rollins και τον Dexter Gordon. Δύο από τους πιο υπέροχους τενόρο-σαξοφωνίστες of all time.

Ακούω από χτες τη συλλογή του Dexter αδιάλλειπτα και είμαι σε κάποιο άλλο γαλαξία νομίζω. Σ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας μέχρι και αυτή τη στιγμή, αλλά και τα τελευταία τρία τέταρτα της ώρας από την ώρα που σταμάτησα τη δουλειά μου, απολαμβάνω την συγκλονιστικώτερη εκτέλεση του Cheesecake (η ηχογράφηση του στούντιο περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του Dexter Gordon με τίτλο ''GO'' για το label της Blue Note) από το μαγικό σαξόφωνο του Γκόρντον και του Γκρίφιν. Είναι από την εμφάνισή τους το 1976 στο θρυλικό Carnegie Hall της Νέας Υόρκης.

Πιστεύω πως είναι η πιο συγκλονιστική. Ο Johnny Griffin μαζί με τον Ντέξτερ στην κυριολεξία απογειώνουν το κομμάτι. Απίστευτο δέσιμο, εκτέλεση, feeling, και ταχύτητα από όλους. Στο σόλο του ο Γκρίφιν παρ΄όλο που του ''λείπουν'' ίσως λίγες νότες εν σχέσει με το αλάνθαστο παίξιμο του Ντέξτερ και παρά το ότι είναι γρηγορότερός του (κλασσική έμεινε η ταχύτητά του) είναι λίγο πιο συναισθηματικός με πιο φορτισμένες νότες, ίσως γιατί δεν είναι το κομμάτι του και οφείλει να ανταποκριθεί. Με προκάλεσε αναταραχή κι ανατριχίλα το ηχόχρωμά του και το ύφος της εκτέλεσής του. Εχει αυτό το κάτι, μια αίσθηση νοσταλγίας που αναστατώνει, αυτή την ελάχιστη διαφορά θάλεγα (εν σχέσει βέβαια με τον Γκόρντον πάντοτε) που δίνει όλο το νόημα στην εκτέλεση. Κι αυτό είναι ίσως δική μου διαπίστωση, ίσως λέω πάλι. Πάντως τα τενόρο είναι απλησίαστα.

 

Στο πιάνο ο George Cables, στο μπάσο ο Rufus Reid, στα τενόρο ο Dexter και ο Griffin και στα τύμπανα ο Εddie Gladden.

Να θυμηθούμε πως και οι δύο αυτοί σαξοφωνίστες ηχογραφούσαν για πολλά χρόνια στη Blue Note του Άλφρεντ Λάιον, αλλά και ανήκαν στη μεγάλη εκείνη φουρνιά των μουσικών της τζαζ που τη δεκαετία του ΄50 εγκατέλειψαν την Αμερική κάνοντας εκπληκτική καριέρα στην Ευρώπη, γράφοντας κυριολεκτικά τη δική τους ιστορία. Πέρα από το γεγονός οτι έσπειραν το σπόρο της μουσικής αυτής, που άνθισε τότε στη Γαλλία κατά κύριο λόγο, όντας η πρώτη χώρα μετά τις Ηνωμένες πολιτείες που είχε και έχει ακόμη εκπληκτική σκηνή τζαζ, ακολουθούμενη από τις Σκανδιναυικές κυρίως χώρες (Ο Γκόρντον έκανε καριέρα στη Γαλλία και τη Δανία) αλλά και άλλες. Οι δυό αυτές χώρες έχουν (πλην της Ιταλίας που έχει τη δική της σκηνή και τα δικά της ηχοχρώματα) τις πιο πλούσιες τζαζ σκηνές αλλά και τις πιο ''αμερικάνικες'', κυρίως η δεύτερη.