«Τι ήταν αυτό που έβαλε κάποτε σε κίνηση εκατομμύρια σφαίρες, επανδρωμένες και μη; Εσείς λέτε η Γερμανία. Εκείνοι η Ρωσία. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια η Ευρώπη, πόσο μάλλον η Κεντρική Ευρώπη, που είναι πάντα ένα τόσο καλό και υπάκουο κορίτσι. Επαναλαμβάνω: Η Ευρώπη είναι μια ήπια αγελαδίτσα, μια τροφαντή παρθένα, μια Ρωσίδα ή μια Πολωνέζα ώριμη να αγαπηθεί, ένας πραγματικός άγγελος, ένα πειθήνιο έπαθλο…Η Ευρώπη ποτέ δεν έκαψε ούτε μια μάγισσα, ποτέ δεν άπλωσε χέρι να βλάψει Εβραίο! Πως μπορεί κανείς να καταγράψει τα στολίδια της; Στην Πράγα για παράδειγμα, βλέπει κανείς τον ουρανό της αυγής μέσα από τα θολωτά παράθυρα των καμπαναριών, και ο ουρανός γίνεται πιο ελκυστικός επειδή βρίσκεται μέσα σ’αυτό το πατιναρισμένο πλαίσιο, που το υποστήριγμα του, το δάχτυλο του ίδιου του πύργου, ξεπροβάλλει από τη σάρκα της πόλης, τις ανάγλυφες με λουλουδάτα μοτίβα και κεφαλές λεόντων προσόψεις αυτής της πόλης, που οι περιτοιχισμένοι και ελικοειδείς δρόμοι της διαθέτουν τόσα πολλά μάτια – η Ευρώπη έχει το νού της επειδή την έχουν βιάσει τόσο πολλές φορές, ίσως γι’αυτό κάποια από τα μάτια της εξακολουθούν να λάμπουν κάτω από το φως των φανών ακόμη και τώρα, μα ποιο το όφελός τους αν τους δει να έρχονται; Η πρώτη μεταλλική ψείρα τρέχει ήδη πάνω στο δέρμα της, που είναι καλυμμένο με σκουρόγκριζους και ανοιχτόγκριζους αδένες. Η Ευρώπη νιώθει τα πάντα, αντέχει τα πάντα, υψώνει στα ουράνια τα νεφοστόλιστα δάχτυλά της, τα καμπαναριά των εκκλησιών της, για να μπορέσει να παντρευτεί.»
William Wollman, ''Europe Central''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου