Ξεφύλλιζα σήμερα το πρωί, σχεδόν στις πέντε, το τεύχος του περιοδικού Jazz & Τζαζ, με τον τίτλο Smoking Jazz και διάβαζα το πολύ ωραίο κείμενο του Σάκη Παπαδημητρίου για το Kind of Blue του Miles Davis. Σε κάποιο σημείο ανέφερε και το Bitches Brew, μία από τις συγκλονιστικώτερες από άποψη καινοτόμας εγγραφής, δουλειές του Miles.
Θυμήθηκα πως όταν άρχιζα να ακούω τζαζ, με συνάρπαζε αυτός ο ήχος για το λόγο οτι ο ηλεκτρικός αυτός ήχος ήταν πιο κοντά στα ακούσματα που ήδη είχα και ήταν πιο κατανοητές οι κλίμακες και γενικά όλο το κόνσεπτ της δουλειάς.
Μπαίνοντας στο δισκάδικο του Ευγενίδη στην Αριστοτέλους στην ερώτηση του Μηνά ''Τι ψάχνουμε σήμερα;'' , απαντούσα ''Ηλεκτρικό Μάιλς''.
Ο Μηνάς χαμογελούσε και εγώ ύστερα από χρόνια κατάλαβα γιατί χαμογέλαγε. Κατανοούσε το γεγονός οτι στην ηλικία που ήμουν ήταν πολύ λογικό να με ενδιαφέρει ο ηλεκτρικός ήχος περισσότερο από τον κλασσικό ήχο της τζαζ.
Και είχε απόλυτο δίκιο.
Με τα χρόνια να περνούν και τις χιλιάδες ώρες ακρόασης, έφτασα πολύ φυσιολογικά στο σημείο να πάρει ο ηλεκτρικό ήχος την δευτερεύουσα πραγματική του θέση.
Γεγονός είναι πάντως πως ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν καμπή στην ιστορία της τζαζ και της μουσικής γενικώτερα. Είχε συναρπάσει ακόμη και τον Στινγκ ο οποίος δήλωσε πως ήταν ό,τι πιο κορυφαίο είχε ακούσει ποτέ. Κι είχε δίκιο. Ήταν πράγματι σημαδιακή εγγραφή που ''στοίχησε'' στον Μάιλς. Κατηγορήθηκε οτι αυτό που παίζει δεν ήταν τζαζ. Δεν είχε σημασία αυτό διότι ο Μάιλς είχε πορεία χαραγμένη και καινοτομούσε συνεχώς. Λίγο τον απασχολούσε η γνώμη π.χ του τρομπετίστα Ουίντον Μαρσάλις ο οποίος ενοχλημένος δήλωσε πως αυτό δεν ήταν τζαζ και σε λίγες μέρες έδωσε συναυλία στο Carnegie Hall με θεματολογία από τη Νέα Ορλεάνη και με το σύνθημα ''Επιστροφή στις ρίζες''.
Ο Μάιλς όμως πορεύονταν στο πεπρωμένο του αδιαφορώντας για γνώμες που λίγο θα τον απέτρεπαν να συνεχίσει τη δημιουργική αυτή δουλειά του.
Περισσότερο από όλα τα κομμάτια του δίσκου αυτού, εκτός από το ομώνυμο κομμάτι, μου αρέσει το ''Spanish Key'' που πιστεύω εκφράζει , κατά τη γνώμη μου πάντοτε, το ύφος της δουλειάς αυτής. O Τέο Μασέρο έκανε την παραγωγή και η ηχογράφηση εγινε στα στούντιο της Columbia στη Νέα Υόρκη τον Αύγουστο του 1969.
Πλήθος μουσικών έπαιξαν στις ηχογραφήσεις αυτές, αλλά εγώ κρατώ τον Άγγλο κιθαρίστα John McLaughlin, τον Αυστριακό πιανίστα Joe Zawinul και τον σαξοφωνίστα Wayne Shorter που τον άκουσα πριν μερικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου