«ΥΨΗΛΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ» ή ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ; ή «Οι ιδρυτές της Ένωσης δεν είχαν την Τζαζ κατά νου όταν θέσπιζαν τα Βραβεία»

Έργα και ημέρες από τη ζωή της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών με αφορμή μιας αυτοδιαγραφής. Με αυτή την επιστολή ο γράφων και υπογράφων, υποβάλλει την παραίτησή του από την Ένωση και εξηγεί τους λόγους:

Τον Σεπτέμβριο του 2012 ως μέλος της Επιτροπής Μουσικών Βραβείων συμμετείχα στις εργασίες της. Από την πρώτη στιγμή διαπίστωσα ασυμφωνία απόψεων καθώς οι επιλογές μου συνιστούσαν «πρόβλημα». Συνέβαινε να μην αφορούν (αποκλειστικά και μόνο) καλλιτέχνες και φορείς της λεγομένης κλασικής μουσικής και της όπερας, κι’ αυτό για κάποιους φαίνεται να ήταν σκάνδαλο! Έγιναν διαβουλεύσεις προκειμένου οπωσδήποτε να λυθεί το αδιέξοδο. Εμμέσως μου προτάθηκε να μην επιμείνω και να υποβάλλω στην Γενική Συνέλευση εισήγηση για νέα Βραβεία σχετικά με την Βυζαντινή, την Τζαζ και την Ελληνική Παραδοσιακή Μουσική. Συμφώνησα και έπραξα αναλόγως, περιμένοντας την (τυπική νόμιζα) έγκριση των συναδέλφων στην τακτική ολομέλεια του Ιανουαρίου. Μάταιη αισιοδοξία…  

Λίγες ημέρες πριν από την Γενική Συνέλευση επικοινώνησα με τον Πρόεδρο ευχόμενος, εάν γινόταν, θετική εισήγησή του. Έκπληκτος πληροφορήθηκα ότι η πρότασή μου είχε ήδη απορριφθεί από το Δ.Σ. το οποίο (ως μη όφειλε) την έκρινε και την απέκλεισε με πλειοψηφία μιας και μόνης ψήφου. Χωρίς σκεπτικό, κοινοποίηση, πρακτικά, αιτιολόγηση. Χωρίς καν την, ηθικώς επιβεβλημένη, ενημέρωση του ενδιαφερομένου. Αυτό εκτός των άλλων, σήμαινε πως κάποιοι κύριοι οι οποίοι τον Σεπτέμβριο έδειχναν (δήθεν) θετικώς προσκείμενοι, στο τέλος ψήφισαν αρνητικά! Οποία τέχνη των ελιγμών και των διφορούμενων διατυπώσεων…

Απογοητεύτηκα μα δεν εγκατέλειψα. Μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου επικοινώνησα με τα μέλη της Ένωσης εξηγώντας εν ολίγοις την πρότασή μου και επιχειρηματολογώντας. Ένα μήνα αργότερα είχα συλλέξει ορισμένες θετικές αντιδράσεις και ούτε μία αρνητική! Ως και οι απορρίψαντες την πρόταση δεν τόλμησαν να στείλουν γραπτώς κάποιες πραγματικά αστείες δικαιολογίες όπως «Οι ιδρυτές της Ένωσης δεν είχαν την Τζαζ κατά νου όταν θέσπιζαν τα Βραβεία» Μα πώς να την έχουν; Έναν αιώνα πριν, ποια Τζαζ υπήρχε;

Εδώ θα μπορούσαμε να ανοίξουμε παρένθεση επισημαίνοντας ότι η Βυζαντινή και η τζαζ και η Παραδοσιακή δεν είναι «απλώς ψαλμωδίες», «ελαφρά μουσική», ή «δημοτικά τραγούδια» αλλά μουσικές τέχνες μεγάλων απαιτήσεων, τουλάχιστον ισότιμες με την λεγόμενη κλασική μουσική. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι συνάδελφοι που καταψήφισαν την πρόταση. Κι αν δεν το γνώριζαν, στην προ μηνός επιστολή μου τους εξηγούσα το λάθος και εμφατικά έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου. Αρκετοί συμμετείχαν στον προβληματισμό κατανοώντας ότι η απόρριψη ντρόπιαζε τον ρόλο που οφείλει να έχει η Ένωση. Ίσως και την κοινή λογική! Δυστυχώς η πλειοψηφία της «διοικητικής ομάδας» επέλεξε την (μάλλον ένοχη) σιωπή και την αφασία.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων η παραίτησή μου είναι μονόδρομος καθώς αδυνατώ να θεωρούμαι συνάδελφος με μουσικοκριτικούς οι οποίοι είτε από μισαλλοδοξία, είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητες άλλης φύσεως, ενεργούν όπως ενεργούν.

Ως γνωστόν στις 18/02/2013 πρόκειται να πραγματοποιηθεί η ετήσια τελετή απονομής Βραβείων. Εκφράζω τις αμφιβολίες μου ως προς την νομιμότητα της εκδηλώσεως, για τους εξής λόγους: Πρώτον πληροφορήθηκα ότι στην Γενική Συνέλευση εμφανίστηκαν «μόλις πέντε, δέκα πρόσωπα», άρα δεν ήταν έγκυρη, άρα (προς το παρόν) δεν υπάρχει Ένωση! Δεύτερον έχουν παραιτηθεί μέλη και από τις δύο επιτροπές βραβείων κατά μία έννοια αναιρώντας τις ψήφους τους. Τρίτον έχει ήδη παραιτηθεί η πλειοψηφία των θεατρικών κριτικών προβαίνοντας σε πολύ σοβαρές καταγγελίες κατά του Δ.Σ. και προσωπικώς του Προέδρου. Καταγγελίες που έμειναν και μένουν επίσης αναπάντητες… Θα ήθελα ακόμη να προσθέσω πως θλίβομαι να έρχομαι σε αντιπαράθεση με πρώην φίλους οι οποίοι στον τομέα τους είναι αξιόλογοι. Κι εγώ αγαπώ τις μουσικές που αγαπούν. Σέβομαι τις προσωπικότητες, το έργο και την έως τώρα προσφορά τους, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις συγκεκριμένες πράξεις και τις απόψεις τους.

Τέλος, θα συνιστούσα σε όσα εναπομείναντα μέλη θεωρούν τέχνη μόνο την όπερα και την κλασική (και υποκουλτούρα όλα τα υπόλοιπα!) τουλάχιστον να αλλάξουν το όνομα της Ένωσης τους. Προτείνω το «Λέσχη των Φίλων της Κλασικής Μουσικής και της Όπερας». Ειδικό, ακριβές, κυριολεκτικό. Φίλοι αυτών και μόνο των ειδών ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Κρίμα, πολύ κρίμα!

Κορνήλιος Διαμαντόπουλος (*)

(*) Ο Κορνήλιος Διαμαντόπουλος  ''είναι άνθρωπος-καλλιτέχνης με πλατιά γνώση. Δεν είναι μόνο συνθέτης, μουσικός, κομικογράφος, εικαστικός και τεχνοκριτικός (πέντε ιδιότητες, που μοιάζει να κυριαρχούν στις ενασχολήσεις του), αλλά κι ένας οξυδερκέστατος συνομιλητής, από τον οποίον θ’ ακούσεις πάντα πρωτότυπα ή παράξενα πράγματα, ενδεδυμένα με μια φυσική ευγένεια, διανθισμένα, συγχρόνως, μ’ ένα λεπτό, ιδιότυπο χιούμορ. Αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά (που είναι σχετικά το ένα του άλλου), η οξυδέρκεια, η πρωτοτυπία, η ευγένεια και το χιούμορ δηλαδή, φρονώ πως αποτελούν και τον πυρήνα του ταλέντου του.'' 

'Ετσι τον χαρακτηρίζει ο Φώντας Τρούσας, ένας άλλος συνεργάτης του από το περιοδικό Jazz & Τζαζ στο http://diskoryxeion.blogspot.gr/

ΥΓ. Το κείμενο μου έστειλε ο Νώντας Τσίγκας. Τον ευχαριστώ πολύ.