<<Κανείς σ΄αυτόν τον τόπο δεν παραμένει για πολύ φίλος ή εχθρός με κανέναν>>

Από το ένθετο περιοδικό "Κ" της εφ."Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της Κυριακής 06/07/2008, μεταφέρω αυτούσια τη στήλη ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ που υπογράφει η κ. ΑΝΝΑ ΓΡΙΜΑΝΗ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ

_Η ελληνικότητα είναι αίσθημα η συνείδηση;

Είναι απερίφραστα ένα ιδεολόγημα που εκλείει ένα είδος ιδεοληπτικής νεύρωσης,πολλαπλώς κερδοφόρου σε χρήμα (μεταφράσεις),σε είδος (δωράκια)και σε αξιώματα(Ακαδημία Αθηνών).Είναι επιπλέον,η αντανάκλαση που παρέχει την προβολή της ανάδελφης ολότητάς μας στον ίδιο στερημένο μας εαυτό.Τέλος,είναι μια ομιλούσα φαντασίωση που οι επιτήδειοι την μετέτρεψαν σε καθομιλουμένη.Δείτε,παρακαλώ,πως απαντούν οι ιδεοληπτικοί που υποκαθιστούν με μια συμβολική διαμεσολάβηση,μια φαντασιακή υπεραφθονία μέσα στην οποία εισάγουν διαστρεβλωμένη την Ελλάδα,υπό μορφήν πευκοβελόνας.Αμβιβάλλω εάν πρόκειται για γνώση της πατρίδος(πατριδογνωσία)ή για άγνοια που εξισώνει ένα τραγούδι του Μίμη Τραϊφόρου(«Λίγα πεύκα,λίγα μάρμαρα λευκά»)με ένα τραγούδι του Σούμπερτ.Καταλήγω:η δυσκολία για τους Ελληνες(και η ευκολία)να προσεγγίσουμε την «ελληνικότητα»έγκειται,παραδόξως,στο ότι τοποθετείται ακριβώς στο επίπεδο της κατανόησης.Αυτό όμως συμβαίνει και με την παράνοια.

_Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Ένα μυγόχεσμα στο βορινό παραθύρι στο «χωριό»του πάππου μου.Στο παιδικό μου μυαλό,φάνταζε-contre lumiere-σαν ο γεωφυσικός χάρτης της Ελλάδας.

_Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.

Του Λαζόπουλου στα DVD του Αλ Τσαντίρι που μοιράζει η Γιάννα στον «Ελεύθερο Τύπο».Του Θανάση Βαλτινού στην Ακαδημία Αθηνών.

_Αυτό που με χαλάει.

Ότι αναγκάζομαι να απαντήσω ειρωνικά στις ερωτήσεις σας,ενώ θα έπρεπε να σωπάσω.Αλλά να που για άλλη μια φορά,προκειμένου οι ενστάσεις μου να είναι κοινωνήσιμες,επικαλούμαι τον Νίτσε για την περίπτωση «εκείνου του θεού που όταν θέλησε να γίνει μοναδικός θεός,οι άλλοι θεοί πέθαναν από τα γέλια»...

_Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα;

Την ερώτηση έχει απαντήσει ο κύριος Νίκος Δήμου(«Η δυστυχία του να είσαι Ελληνας»).

_Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας ή παραμένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Ο τελευταιος Ελληνας που «παρήγαγε»(αλλά γιατί αυτό το ρήμα;)πολιτισμό είναι ο Γιάννης Μόραλης.Εδώ και 30 χρόνια εις πείσμα του κατεστημένου ελληνοκντρισμού,προάγει έναν ελληνικό μοντερνισμό πέραν της ελληνικότητας.

_Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

Με την παλαιά ταυτότητα:αυτή στην οποία αναγραφόταν υποχρεωτικά το θρήσκευμα.

_Το ελληνικό μου «γιατί»κι ένα «πρέπει»που πέταξα.

Γιατί δεν είμαστε περισσότερο Ελληνες,δηλαδή,όπως σημειώνει ο Νίτσε, «επιπόλαιοι στο βάθος»;Το πρέπει που δεν μπορώ να πετάξω είναι ότι οφείλω να είμαι Ελληνας απέναντι στη γλώσσα,που δεν τη μιλώ,αλλά με μιλάει.

_Ο Ελληνας ποιητής μου.

Απαντώ,επαναλαμβάνοντας αυτό που είπε ο Αντρέ Ζιντ,όταν ερωτήθηκε ποιος είναι ο μεγαλύτερος Γάλλος ποιητής: «Helas,Victor Hugo»(δυστυχώς,ο Βίκτωρ Ουγκό).Επιτρέψτε μου,λοιπόν,την παραλλαγή «Ελλάς,ο Γιώργος Σεφέρης».Αντίθετα με τους τρείς μεγάλους ποιητές μας που δεν ήξεραν Ελληνικά,ο τετραπέρατος αυτός Σμυρνιός γνώρισε τη γλώσσα του και την ποίηση του μέσα από τον Λαφόργκ,τον Βαλερύ και τον Τ.Σ Ελιοτ.

_Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Η λήθη.Κανείς εδώ δεν παραμένει για πολύ φίλος ή εχθρός με κανέναν.

_Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη-ορίστε την.

Η Βάρης -Βουλιαγμένης στα Βλάχικα.Η Εθνική στον Μαλιακό με τις εκατόμβες προ των μνημείων του Λεωνίδα και του Αθανάσιου Διάκου.

*Ο Γιώργος Βέλτσος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και η τελευταία ποιητική συλλογή του «ΗΣΥΧΙΑ»κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ινδικτος.