Χτες 8 Ιουνίου συμπληρώθηκαν επτά χρόνια από το θάνατο της Μαλβίνας. Ενός λαμπερού κοριτσιού, με μυαλό-σημείο αναφοράς της ελεύθερης σκέψης σε μια αγκυλωτική και μίζερη ελληνική καθημερινότητα που δεν υπέκυψε ποτέ στην πίεση κανενός. Βαθύτατη γνώστρια των ανθρώπινων σχέσεων αναλύοντάς τες με σχεδόν ανατομική προσέγγιση, ''μαθήτρια'' του Μ.Κούντερα και του Γ.Χειμωνά (τον οποίο αποκαλούσε ''πατέρα'') μας παρέδωσε γραπτά κείμενα άφθαστης γοητείας και εκπληκτικού θάμβους. Εχω διαβάσει σχεδόν ό,τι έχει γράψει και μελέτησα επί μερόνυχτα τα κείμενά της. Το μόνο που θα μπορούσα να εκφράσω είναι μια άφατη λύπη η οποία ακόμη μ' επισκέπτεται όταν την θυμάμαι και φέρνω στο νου μου τα μεγάλα και μόνιμα δακρυσμένα υπέροχα μάτια της. Νάσαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι...
Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και ένα ποίημα του Γιώργου Χρονά. Νομίζω πως λένε ό,τι ακριβώς δεν μπορώ να πω εγώ.
Τελευταίο Αντίο στη Μαλβίνα...
Η Μαλβίνα ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που άξιζαν στη μικροπρεπή και άφιλη φάρα μας-ένα πρόσωπο μεγάλης περηφάνιας και γενναιοδωρίας. Δεν έμοιαζε με κανέναν. Κανείς δεν θα την υποκαταστήσει ποτέ. Ηταν προιόν μιάς μοναδικής χημείας που είχε μέσα Ισραήλ, την υγρασία της Κεντρικής Ευρώπης, τον τρόπο που ερωτεύονται τα λαικά κορίτσια στο Μενίδι, τα φληναφήματα του Ζουλάφσκι, ένα σχεδόν εργαστηριακό βλέμμα πάνω στην ανθρώπινη βλακεία,μεγάλη τρυφερότητα και υπέροχα μάτια που ακόμα κι όταν γέλαγε ήταν σα δακρυσμένα....
''Επενδυτής'', Στάθης Τσαγκαρουσιάνος,Σάββατο 8 Ιουνίου 2002.
Εξοδος
Σιώπησε ο κήρυξ
και απ' τη μεριά των σπιτιών
κανένα σημάδι
μήτε φωτιά, μήτε στάχτη
μόνο η φωνή της Μπίλυ Χόλιντεη, της Νίνας Σιμόν
Πάνω από τα μνήματα του κοιμητηρίου
δίπλα στη σχολή Φωτογραφίας
έχουν αποτελέσματα γραπτών
Ο Αμλετ Χειμωνάς με την Μαλβίνα Μαίριλυν έστησαν χορό
κανένας δεν τους βλέπει
Μόνο τα ψηλά κυπαρίσσια
απ' τις σκιές τους γέρνουν.
Αθήνα , Γιώργος Χρονάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου