Ρόμπερτ Μούζιλ, ''Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες''.

Ενα διαδοχικό και ανελέητο κοφτερό γρονθοκόπημα του αναγνώστη, μιά γραφή που δεν αφήνει κενά και που συνεχώς κρατά το ενδιαφέρον σε εγρήγορση. Το πιό σπουδαίο σ' αυτό το κομβικό αριστούργημα και μάλλον κορυφαίο μυθιστόρημα του σύγχρονου κόσμου της γραφής είναι πως μπορεί να το διαβάζει κάποιος ανοίγοντάς το τυχαία σε όποια σελίδα θέλει. Πολύ χαρακτηριστικά το αναφέρει ο Μ.Κούντερα λέγοντας...: ''Οταν παίρνω στα χέρια μου αυτό το βιβλίο το ανοίγω πάντοτε στην τύχη, σε οποιαδήποτε σελίδα, χωρίς να με ενδιαφέρει τόσο αυτό που προηγείται ή αυτό που ακολουθεί. Κάθε απόσπασμα διαθέτει από μόνο του μια δική του αξία, μια δική του σοφία, που είναι πάντα εντυπωσιακή. Υπάρχει ο ρομαντικός συναισθηματισμός, ανθεκτική κληρονομιά του προηγούμενου αιώνα (η αξέχαστη περιγραφή της μουσικής συγκίνησης του ζεύγους Βάλτερ) και ο εκφυλισμός του σε κιτς. Υπάρχει η θερμή συμπάθεια για τους εγκληματίες ως μυστικιστική έκφραση της θρησκείας των δικαιωμάτων του ανθρώπου (το πάθος της Κλαρίσε για τον Μοοσμπρούγκερ). Υπάρχουν η παιδοκρατία και η παιδοφιλία που φωτίζουν με το ανόητο χαμόγελό τους την ψυχρότητα της εποχής της τεχνικής (ο Χανς Ζεπ, ένας φασίστας προ φασισμού, του οποίου το πρόγραμμα είναι να καλλιεργεί «το παιδί που βρίσκεται μέσα μας»)..........Διεύρυνε το πεδίο της μυθιστορηματικής γνώσης και έκανε το μυθιστόρημά του μια διανοητική σύνθεση, που εγώ δεν βρίσκω σε κανένα φιλοσοφικό ή επιστημονικό έργο του αιώνα μας. Αυτός βρήκε την απεραντοσύνη αυτού που μόνον το μυθιστόρημα μπορεί να ανακαλύψει''.

Πραγματικά θα είναι μια αποκάλυψη για όποιον αρχίσει να το διαβάζει (δε λέω διαβάσει...) με όποιο τρόπο θέλει, είτε αυτοτελώς είτε αποσπασματικά. Εγώ θα πρότεινα το δεύτερο τρόπο ανάγνωσης.Καλή συνέχεια λοιπόν...