''Η μοναξιά'' , του K.Mπωντλαίρ

Ένας φιλάνθρωπος γραφιάς μου λέει ότι η μοναξιά είναι κακή για τον άνθρωπο και, για να στηρίξει τη θέση του, αναφέρει, όπως όλοι οι άπιστοι, λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας.

Ξέρω ότι ο Δαίμονας συχνάζει πρόθυμα στα άγονα μέρη και ότι το Πνεύμα του φόνου και της λαγνείας φουντώνει θαυμάσια μέσα στη μοναξιά. Αλλά είναι δυνατό αυτή η μοναξιά να μην είναι επικίνδυνη παρά μόνο για την άεργη και ανήσυχη ψυχή πού τη γεμίζει με τα πάθη και με τις χίμαιρες της.

Είναι βέβαιο ότι ένας φλύαρος, που η μεγαλύτερη του ευχαρίστηση είναι να μιλά από το ύψος μιας έδρας ή ενός βήματος, θα κινδύνευε πολύ να γίνει μανιακός τρελός στο νησί του Ροβινσώνα. Δεν απαιτώ από τον γραφιά μου τις θαρραλέες αρετές του Κρούσου, άλλα ζητώ να μην κατηγορεί τους εραστές της μοναξιάς και του μυστήριου.

Υπάρχουν στις φλύαρες ράτσες μας άτομα που θα δεχόντουσαν με λιγότερη απέχθεια το μεγαλύτερο μαρτύριο, αν τους επέτρεπαν να βγάλουν από το ύψος του ικριώματος ένα μεγάλο λόγο, χωρίς να φοβούνται πώς τα ταμπούρλα του Σαντέρ θα τους κόψουν άκαιρα την ομιλία.

Δεν τους λυπάμαι, γιατί μαντεύω ότι οι ρητορικές τους διαχύσεις τους δίνουν ηδονές ίσες μ' αυτές πού άλλοι βγάζουν από τη σιωπή και την περισυλλογή αλλά τους περιφρονώ. Επιθυμώ κυρίως να μ’ αφήσει ο καταραμένος μου γραφιάς να διασκεδάσω όπως μ’ αρέσει.

— Δεν δοκιμάζετε λοιπόν ποτέ, μου είπε μ’ έναν ένρινο τόνο πολύ ιεραποστολικό, την ανάγκη να μοιραστείτε τις απολαύσεις σας;

Κοιτάξτε τον εκλεπτυσμένο ζηλιάρη ! Ξέρει ότι περιφρονώ τις δικές του και έρχεται να χωθεί στις δικές μου, ο φριχτός χαλάστρας !

«Τι μεγάλη δυστυχία να μη μπορείς να 'σαι μόνος ! … » λέει κάπου ο Λα Μπριγιέρ, σαν να 'θελε να ντροπιάσει όλους αυτούς πού τρέχουν να ξεχαστούν μέσα στο πλήθος, επειδή το δίχως άλλο φοβούνται πώς δεν μπορούν να υποφέρουν τον εαυτό τους.

«Σχεδόν όλες οι δυστυχίες μας, μας έρχονται από το ότι δε μάθαμε να μένουμε στο δωμάτιό μας», λέει ένας άλλος σοφός, ο Πασκάλ νομίζω, καλώντας έτσι στο κελί της περισυλλογής όλους αυτούς τους ξετρελαμένους που ζητούν την ευτυχία μέσα στην κίνηση και σε μια πορνεία που θα μπορούσα να ονομάσω αδελφική, αν ήθελα να μιλήσω την ωραία γλώσσα του αιώνα μου.

Ενα από τα πιό μεστά και γοητευτικά κείμενα του Κ.Μπωντλαίρ. Φαντάζει τόσο σύγχρονο,γιατί ακριβώς είναι κλασσικό και διαχρονικό. Κείμενο χωρίς ηλικία, μας θυμίζει ως προς το περιεχόμενό του το ''Οσο μπορείς'' του Κ.Καβάφη.

Από το ''ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ 20 ΠΕΖΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ'',σε μετάφραση Εύας Μυλωνά απο τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ.