Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Γιάννης Τσαρούχης

Eνα ποίημα του Γιάννη Τσαρούχη, που μου είπε στο σπίτι του το 1976, έτσι σαν παρηγοριά στο νεοελληνικό αίσχος.

«Σαν τους ζιγκολό οι νεκροθάφτες με υποκριτικό σεβασμό, τέλειο ή διαφανή, τραβούν το φέρετρο. Οι εργολάβοι σβήνουν απότομα τα κεριά για οικονομία, και ύστερα άλλοι με σκληρές κινήσεις πετούν το χώμα που ακούγεται πάνω στο ξύλο. Οι ζιγκολό σαν νεκροθάφτες στο τέλος δείχνουν τη σκληρότητα του κόκαλου, οι νέοι τρώνε τους γέρους σαν έντομα της ερήμου κατά το νόμο. Στριμωγμένοι μέσα σε αγριότητες οι στερημένοι δημιουργούν την αισθηματική τους περιουσία, τα κιβώτια με τα κοσμήματα της τέλειας αγάπης χωρίς εμπόδια, χωρίς τέλος. H αριστοκρατία της μεγάλης φτώχειας χωρίς ελπίδα δημιουργεί τις μεγάλες περιουσίες αισθημάτων. H αρρώστια λάμπει σαν χρυσάφι, οι απαιτήσεις είναι αυστηρές, σαν των πριγκίπων, η ζωή μαζεμένη σαν αυγό που γεννά λαμπρό θάνατο. Ποίηση.»

(copyright Iδρυμα Γιάννη Τσαρούχη).

Το κείμενο είναι του Γιώργου Χρονά

Δεν υπάρχουν σχόλια: