Ο ΄΄Μπιν'', ο Μπεν, ο ΄΄Πρες΄΄ και η ανταγωνιστική πλευρά του jam session

''Μαθεύτηκε οτι ο Κόλμαν Χώκινς έπαιζε στο Τσέρι Μπλόσσομ και μέσα σε μισή ώρα κατέφθασαν ο Λέστερ Γιάνγκ, ο Μπεν Ουέμπστερ, ο Χέρσελ Έβανς, ο Χέρμαν Ουόλντερ και ένα δυο λιγώτερο γνωστοί σαξοφωνίστες. Ο ''Μπιν''(*) δεν ήξερε οτι οι σαξοφωνίστες του Κάνσας Σίτυ ήταν τόσο καταπληκτικοί και δεν κατάφερνε να συγκεντρωθεί, αν και έπαιζε ως τα ξημερώματα. Είχα νυστάξει και είχα πάει να κοιμηθώ, όταν γύρω στις τέσσερις το πρωί χτύπησαν το παράθυρό μου. Το άνοιξα και βρέθηκα μπροστά στον Μπεν Ουέμπστερ, που μου είπε: ''Σήκω ,γατούλα, παίζουμε συνεχώς, αλλά όλοι οι πιανίστες κουράστηκαν και τα παράτησαν. Ο Χώκινς έχει τσαντιστεί και φυσάει διαρκώς. Πρέπει να έρθεις κάτω''.

'Ετσι περιγράφει η Μαίρη Λου Ουίλιαμς, η πιανίστρια, για την ίδια την πόλη του Κάνσας Σίτυ, την ανταγωνιστική πλευρά του jam session.

Μέσα στην ιδιόμορφη ατμόσφαιρα αυτών των περιπλανώμενων κοινοτήτων των μουσικών, με τον κοινό τρόπο ζωής που δε μοιάζει με των άλλων, των ''άσχετων'', των ''απέξω''-μουσικών και μη- διαμορφώθηκε η τζαζ.

Και συνεχίζει:

''Τα απογεύματα της Κυριακής στις αρχές της δεκαετίας του '40, μαυζευόμασταν με μερικούς φίλους μουσικούς στο σπίτι [...] μια μικρή συγκέντρωση για να ακούσουμε δίσκους. Ακούγαμε πολύ τον Χωκ. Δίσκους που είχε ηχογραφήσει στην Ευρώπη και μας τους είχαν στείλει. Μετά, τη νύχτα, πηγαίναμε στο στάδιο Λιούισον όπου έπαιζε η συμφωνική ορχήστρα, ''πάμε στην εκκλησία'' λέγαμε. Αργότερα τραβούσαμε για το Σαβόι να ακούσουμε τον Τσικ Ουέμπ(**). Να μια ορχήστρα που έπαιζε πραγματικά με σουίνγκ. Και μετά το Σαβόι, στου Ρας Τζόνσον, ένα κουτούκι κάπου στην Εκατοστή Πεντηκοστή οδό θαρρώ. Όλοι καταλήγαμε εκεί. Όλα τα παιδιά από τις ορχήστρες του κέντρου της πόλης. Θυμάμαι ακόμα μια νύχτα. Ήταν εκεί ο Μπεν Ουέμπστερ, κι ο Πρες(***) και το είχαν μάθει όλοι [...] Γι αυτή τη συνάντηση του Μπεν με τον Λέστερ δεν είχε βγει λοιπόν καμμιά απόφαση. Οι γνώμες ήταν διχασμένες. Οι περισσότεροι εκεί μέσα ήταν μουσικοί. Ελάχιστοι ξένοι και μερικοί αληθινοί φίλοι της τζαζ. Γινόταν μεγάλη κατανάλωση ουίσκι και σάντουιτς σ΄αυτά τα μαζέματα. Αυτό το κέντρο έμενε ανοιχτό τις Κυριακές που έκλειναν όλα τα άλλα την εποχή εκείνη στη Νέα Υόρκη. Οι συγκεντρώσεις άρχιζαν στις 3 περίπου το πρωί και κρατούσαν ως τις 9 ή 10. Όταν φεύγαμε είχε φέξει για καλά. Ο ήλιος σε τύφλωνε''.

Από το ''The Jazz Scene'' του Francis Newton 1959 και  τις MacGibbon &Kee publications ,το οποίο μελετούσα χτες τα μεσάνυχτα.

(*)    το παρατσούκλι του τενόρου-σαξοφωνίστα Coleman Hawkins.

(**) ντράμμερ της εποχής του σουίνγκ και bandleader, o οποίος  ουσιαστικά μας είναι γνωστός περισσότερο για το ότι από την ορχήστρα του ξεπήδησε η Ella Fitzerald.

(***)  το παρατσούκλι του τενόρου-σαξοφωνίστα Lester Young.

-Στο βίντεο , μάλλον όχι ανταγωνιστικά κάνουν jam session οι Hank Jones (p), Ray Brown (b), Buddy Rich (d), Bill Harris (tb), Lester Young (ts), Ella Fitzerald (v). 

-Στη φωτογραφία, οι Coleman Hawkins, Ben Webster και Lester Young από αριστερά προς τα δεξιά όπως την κοιτάμε. Είναι από το εξώφυλλο του δίσκου τους με τον τίτλο ''The big 3''.

........................................................................................

Ένα από το δύο μοναδικά διασωθέντα βίντεο στα οποία παίζει άλτο σαξόφωνο ο θρύλος Charlie ''Bird'' Parker. Εδώ μαζί με τον Coleman Hawkins . Eίναι το αμέσως προηγούμενο τμήμα του βίντεο που υπάρχει πιό πάνω  και στο όποίο ''τζαμάρουν'' οι Hank Jones στο πιάνο, Ray Brown στο μπάσσο, Buddy Rich στα ντραμς, Bill Harris στο τρομπόνι,Ella Fitzerald στα φωνητικά και Lester Young στο τενόρο σαξόφωνο. Κυριολεκτικά απίστευτο παίξιμο από τον Bird. Γάργαρος και λαμπερός ήχος, μεστός και γεμάτος, προδίδοντας απίστευτο ταλέντο σε συνδυασμό με τεχνική αρτιότητα. Όλη η μαγεία του ήχου της τζαζ εκείνης της εποχής μέσα από τις νότες των δύο αυτών θρύλων.
Ο Charlie Parker ηχογράφησε επίσης και με το όνομα Charlie ''Chan''.για όσους δε το γνωρίζουν.