Αυτό κι αν είναι τζαμάρισμα! Πραγματικά απίστευτες παρουσίες: Count Basie στο πιάνο και τη σύνθεση που ακούμε με τον τίτλο ''Dickie's Dream'', Ben Webster στο τενόρο σαξόφωνο, Coleman Hawkins επίσης στο τενόρο, Gerry Mullingan στο βαρύτονο σαξόφωνο (ο λευκός-ξανθός που λέγαμε...), Vic Dickenson στο τρομπόνι, Harry Edison στην τρομπέτα, Jo Jones στα ντραμς, Roy Eldrige στην τρομπέτα επίσης , Billy Holiday στα φωνητικά. Θεέ μου. Πόσο θάθελα να ήμουν παρών.
Mια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβρη του 1957 για την Αμερικανική τηλεόραση και όπως διαπιστώνουμε είναι μια jam session από αυτές που συνηθίζονται στη τζαζ, αλλά πρέπει και νάμαστε εκεί!
Κορυφαίοι όλοι τους, από τις μεγαλύτερες μορφές της τζαζ, αλλά εγώ στάθηκα αμέσως στην αίσθηση του ήχου που αποπνέει το τενόρο στο σόλο του Coleman Hawkins (4:12-4:39 min). Δεν έχει τη γλυκύτητα του Ben, αλλά δίνει μια πιο bop και πιο εσώτερη και βαθύτερη αίσθηση του ρυθμού.
Κορυφαίοι όλοι τους, από τις μεγαλύτερες μορφές της τζαζ, αλλά εγώ στάθηκα αμέσως στην αίσθηση του ήχου που αποπνέει το τενόρο στο σόλο του Coleman Hawkins (4:12-4:39 min). Δεν έχει τη γλυκύτητα του Ben, αλλά δίνει μια πιο bop και πιο εσώτερη και βαθύτερη αίσθηση του ρυθμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου