Την εμβληματική σύνθεση του πιανίστα, οργανίστα και βιμπραφωνίστα Bobby Timmons (1935-1974) ,ίσως από τις αντιπρoσωπευτικώτερες της hardbop jazz που έγινε hit (sic) από τους Jazz Messengers, την ακούμε εδώ από μια συναυλία στο Βέλγιο το 1958. Ο ίδιος ο Bobby Timmons είναι στο πιάνο, ο ''πολύς'' (και πιο αγαπημένος μου μουσικός της τζαζ) Art Blakey στα ντραμς, ο Lee Morgan στην τρομπέτα, ο Benny Golson στο τενόρο σαξόφωνο και ο Jimmie Merritt στο ακουστικό μπάσο.Πιστεύω πως είναι από τις πιο αυθεντικές από άποψη ύφους εκτελέσεις της χιλιοπαιγμένης αυτής σύνθεσης.
Στέκομαι στον φοβερό και τρομερό Lee Morgan, έναν τρομπετίστα γεννημένο στη Φιλαδέλφεια και θρεμμένο μουσικά στους Jazz Messengers του Art Blakey (το μεγαλύτερο ίσως φυτώριο της μεταπολεμικής τζαζ), ο οποίος έζησε σύντομη ζωή (1938-1972) αλλά τόσο ''γρήγορη''. Ίσως ο γνησιώτερος εκπρόσωπος της hard bop μαζί με τους λίγο πριν από αυτόν τρομπετίστες Fats Navarro, Clifford Brown και Booker Little.
Ο Benny Golson ,ένας hard boper σαξοφωνίστας γεννημένος κι αυτός στη Φιλαδέλφεια το 1929, με τη διαδρομή του στη τζαζ και τις rythm & blues συνθέσεις στη συνέχεια ,τον θυμόμαστε για τη συνεργασία του με τον Dizzy Gillespie το 1956 και τον Art Farmer στη συνέχεια το 1959.
Για τον γεννημένο στο Πίτσμπουργκ ντράμερ Art Blakey (1919-1990) τα λόγια περιττεύουν. Ό,τι και να πει κανείς για την εκπληκτική αυτή μουσική τζαζ προσωπικότητα, δε θα κατορθώσει να είναι κοντά στο πραγματικό μέγεθος της προσφοράς του. Από τα δεκαπέντε του ακόμη όταν ήταν bandleader(!) παίζοντας με τον Erroll Garner μέχρι που έφτασε στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη παίζοντας στη μπάντα του Βilly Ekstine, όπου και έμεινε για τρία χρόνια μέχρι το 1947, αναζητούσε συνεχώς νέους ρυθμούς και νέους δρόμους στο τέμπο των κρουστών. Ηχογραφήσεις για τη Blue Note Records ακολουθούν με την πασίγνωστη μπάντα των Jazz Messengers, την πιο φημισμένη ακαδημία της τζαζ της οποίας ήταν ο ιδρυτής και κύριος δημιουργός της. Έφερε στη τζαζ πλήθος ρυθμών, κυρίως από την Αφρική ,εμπλουτίζοντας την ήδη κρατούσα be bop και οδηγώντας την προς μια πιο ατμοσφαιρική, πιο bluesy ,συναισθηματική και πλουσιώτερη σε σπιρίτσουαλ ρυθμό και τέμπο μορφή που έμεινε γνωστή και σαν hard bop.
Θεωρώ καταπληκτική (την οποία προτιμώ από όλες) και πιο hot επίσης την παρακάτω εκτέλεση, μια ηχογράφηση που έγινε για λογαριασμό της Blue Note στο Town Hall της Νέας Υόρκης στις 22 Φεβρουαρίου του 1985. Παίζει ο Art Blakey νταμς, ο Freddie Hubbard τρομπέτα, ο Johny Griffin τενόρο σαξόφωνο,ο Curtis Fuller τρομπόνι, ο Walter Davis jr πιάνο και ο Reggie Workman μπάσο. Εκπληκτικός εδώ ο Freddie Hubbard στην τρομπέτα,όπου πραγματικά μεγαλουργεί με τα σόλο του, καθώς και ο Curtis Fuller οποίος με την απίστευτη σουρτίνα του τρομπονιού του δίνει τη χροιά της hard bop στην εκτέλεση.
http://www.youtube.com/watch?v=U10tMhaqoRU
ΥΓ1. Ελπίζω να έκανα ορθή χρήση των εισαγωγικών. Ο Γιάννης Η. Χάρης ας με διορθώσει σε περίπτωση λανθασμένης χρήσης τους, έστω και αν είναι απασχολημένος αυτή την περίοδο με τη μετάφραση του τελευταίου βιβλίου του ''πατέρα'' Μίλαν Κ.
Θεωρώ καταπληκτική (την οποία προτιμώ από όλες) και πιο hot επίσης την παρακάτω εκτέλεση, μια ηχογράφηση που έγινε για λογαριασμό της Blue Note στο Town Hall της Νέας Υόρκης στις 22 Φεβρουαρίου του 1985. Παίζει ο Art Blakey νταμς, ο Freddie Hubbard τρομπέτα, ο Johny Griffin τενόρο σαξόφωνο,ο Curtis Fuller τρομπόνι, ο Walter Davis jr πιάνο και ο Reggie Workman μπάσο. Εκπληκτικός εδώ ο Freddie Hubbard στην τρομπέτα,όπου πραγματικά μεγαλουργεί με τα σόλο του, καθώς και ο Curtis Fuller οποίος με την απίστευτη σουρτίνα του τρομπονιού του δίνει τη χροιά της hard bop στην εκτέλεση.
http://www.youtube.com/watch?v=U10tMhaqoRU
ΥΓ1. Ελπίζω να έκανα ορθή χρήση των εισαγωγικών. Ο Γιάννης Η. Χάρης ας με διορθώσει σε περίπτωση λανθασμένης χρήσης τους, έστω και αν είναι απασχολημένος αυτή την περίοδο με τη μετάφραση του τελευταίου βιβλίου του ''πατέρα'' Μίλαν Κ.
ΥΓ2. Ο Curtis Fuller (παππούλης πια) ματαίωσε την εμφάνισή του στο Half Note της Αθήνας πριν μερικές βδομάδες λόγω ασθένειας της συζύγου του .
ΥΓ3. Η μεταλλική εξέδρα-πλαίσιο που στήθηκε στην πλατεία της Κοζάνης τις ημέρες των Απόκρεω ήταν υπέροχη κατ΄εμέ αισθητικά, συνταιριάζοντας αρμονικά το μοντέρνο σκελετό του πλαισίου της & το video wall με την αρχιτεκτονική του καμπαναριού. Μου θύμισε τις κεντρο- και βορειοευρωπαικές πόλεις όπου παντρεύουν πετυχημένα, σχεδόν πάντοτε, αντίστοιχα το μοντέρνο υλικό και τη σύγχρονη τεχνολογία με το μεσαιωνικό κτίσμα.
Και να πάψουν οι έχοντες άποψη επί παντός επιστητού, πανταχού παρόντες και ιδιοτελώς κινούμενοι δημοσιογραφίσκοι, αλλά και οι ενίοτε επιλεκτικά ''ευαισθητοποιούμενοι'' οι-κολόγοι και ''ενεργοί'' πολίτες, να αντιμετωπίζουν ορισμένες φορές την καθημερινότητα και την αισθητική της πόλης με κριτήρια τα οποία είναι απολύτως προσωπικά και πιθανώς στερούμενα τεκμηρίωσης. Αλλά το ξαναείπαμε οτι επαρχιωτισμός είναι αυτό ακριβώς: η ενασχόληση με τα επουσιώδη.
ΥΓ3. Η μεταλλική εξέδρα-πλαίσιο που στήθηκε στην πλατεία της Κοζάνης τις ημέρες των Απόκρεω ήταν υπέροχη κατ΄εμέ αισθητικά, συνταιριάζοντας αρμονικά το μοντέρνο σκελετό του πλαισίου της & το video wall με την αρχιτεκτονική του καμπαναριού. Μου θύμισε τις κεντρο- και βορειοευρωπαικές πόλεις όπου παντρεύουν πετυχημένα, σχεδόν πάντοτε, αντίστοιχα το μοντέρνο υλικό και τη σύγχρονη τεχνολογία με το μεσαιωνικό κτίσμα.
Και να πάψουν οι έχοντες άποψη επί παντός επιστητού, πανταχού παρόντες και ιδιοτελώς κινούμενοι δημοσιογραφίσκοι, αλλά και οι ενίοτε επιλεκτικά ''ευαισθητοποιούμενοι'' οι-κολόγοι και ''ενεργοί'' πολίτες, να αντιμετωπίζουν ορισμένες φορές την καθημερινότητα και την αισθητική της πόλης με κριτήρια τα οποία είναι απολύτως προσωπικά και πιθανώς στερούμενα τεκμηρίωσης. Αλλά το ξαναείπαμε οτι επαρχιωτισμός είναι αυτό ακριβώς: η ενασχόληση με τα επουσιώδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου