Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

"Sketches of Spain"- Miles Davis

























"Να σας εξηγήσω τώρα πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Το 1959 ήμουνα στο Λος Αντζελες και πήγα να δω ένα φίλο μου, τον Τζο Μοντραγκόν, ένα σπουδαίο μπασσίστα των στούντιο, που έμενε στο Σαν Φερνάντο Βάλλευ. Ο Τζο ήταν ένας ισπανόφωνος Ινδιάνος από το Μεξικό, πολύ ωραίος άντρας. Όταν πήγα σπίτι του, μου έβαλε ένα δίσκο, το Concierto de Aranjuez του Ισπανού συνθέτη Χοακίν Ροντρίγκο, και μου είπε: "Ακου το αυτό εδώ Μάιλς. Μπορείς να το κάνεις κι εσύ!"
Κάθομαι λοιπόν κι ακούω και κοιτάω τον Τζο και σκέφτομαι, ρε γαμώ το,αυτές οι μελωδίες είναι πολύ δυνατές. Από εκείνη κιόλας τη στιγμή πήρα την απόφαση να τις ηχογραφήσω πάση θυσία, γιατί είχαν αποτυπωθεί βαθιά μες το μυαλό μου. Οταν γύρισα στη Νέα Υόρκη, τηλεφώνησα στο Γκιλ(*), το συζήτησα μαζί του και του έδωσα ένα αντίτυπο του δίσκου, για να μου πει τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κατά τη γνώμη του. Κι εκείνου του άρεσε, αλλά μου είπε οτι χρειαζόταν κι άλλα κομμάτια για να γεμίσει ένα άλμπουμ. Βρήκαμε ένα δίσκο με μουσική των Ινδιάνων του Περού και αυτοσχεδιάσαμε πάνω στη μουσική αυτή. Ήταν το κομμάτι "The Pan Piper" του δίσκου.


Ύστερα πήραμε το ισπανικό εμβατήριο "Saeta", που τραγουδιέται στην Ισπανία τη Μεγάλη Παρασκευή σ' ένα είδος θρησκευτικής λιτανείας. Στο κομμάτι "Saeta" του δίσκου, οι τρομπέτες (**) παίζουν το εμβατήριο όπως ακριβώς το παίζανε στην Ισπανία."(***)


Ετσι μας μιλά ο Μάιλς για τον υπέροχο , και πρωτοποριακό του βέβαια ,δίσκο "Sketches of Spain", ηχογραφημένο το 1960 για το label της Columbia.
Σαέτα θα πει βέλος και είναι ένα ανδαλουσιάνικο τραγούδι, από τα πιο παλιά είδη. Τραγουδιέται χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων συνήθως στις θρησκευτικές τελετές της Μεγάλης Εβδομάδας στη Σεβίλλη και εξιστορεί τα πάθη του Χριστού. Στη διάρκεια της λιτανείας η γυναίκα που το τραγουδάει στέκεται πάνω σε ένα μπαλκόνι και στηριγμένη στο κάγκελο παρακολουθεί την πομπή που έχει σταματήσει κάτω από το μπαλκόνι της όσο διαρκεί το τραγούδι.
Ο Μάιλς έπρεπε να "βγάλει" αυτή τη φωνή με την τρομπέτα του. Ετσι λοιπόν η δική του φωνή στην τρομπέτα έπρεπε να είναι χαρούμενη και λυπημένη ταυτόχρονα, πράγμα δύσκολο στο να επιτευχθεί.
Πάντως η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησε ο Μάιλς , όπως ομολογεί ο ίδιος τουλάχιστον, στο "Sketches of Spain" ήταν οτι έπρεπε να βγάλει στην τρομπέτα όλα τα φωνητικά μέρη και μάλιστα του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού.
"Γιατί όταν έχεις να κάνεις με αραβικές κλίμακες, μ' εκείνες τις καθαρά αφρικανικές κλίμακες που ελίσσονται φιδίσια και πηγαίνουν πέρα δώθε, είναι σα να βρίσκεσαι στο Μαρόκο και η μεγαλύτερη δυσκολία στην όλη υπόθεση ήταν οτι εγώ δεν μπορούσα να το παίξω αυτό περισσότερο από μία ή δύο φορές. Αν παίξεις ένα τέτοιο κομμάτι τρεις τέσσερις φορές χάνεις  το φήλιγκ που θέλεις να βγάλεις" μας λέει.
Το άλμπουμ το 2003 κατέλαβε την 356η θέση στη λίστα με τα σημαντικότερα άλπουμ όλων των εποχών από το περιοδικό Rolling Stone.

(*) Γκιλ είναι ο Gil Evans, ο ενορχηστρωτής και συνθέτης της συγκεκριμένης ηχογράφησης. Είναι και ο τύπος που παρακολουθούσε τους μουσικούς στα κλαμπ ντυμένος άψογα τρώγοντας ραπανάκια , τα οποία έβγαζε από τις τσέπες του μπάγκυ παντελονιού του!

(**) Οι μουσικοί του άλμπουμ ακολουθούν:
Miles Davis — flugelhorn, trumpet
Gil Evans — arranger, conductor
Ernie Royal — trumpet
Bernie Glow — trumpet
Louis Mucci — trumpet
Taft Jordan — trumpet
Dick Hixon — trombone
Frank Rehak — trombone
Jimmy Buffington — French horn
John Barrows — French horn
Earl Chaplin — French horn
Jimmy McAllister — Tuba
Al Block — Flute
Eddie Caine — Flute
Romeo Penque — oboe
Harold Feldman — clarinet, oboe
Danny Bank — bass clarinet
Jack Knitzer — bassoon
Janet Putnam — harp
Paul Chambers — bass
Jimmy Cobb — drums
Elvin Jones — percussion
Jose Mangual — percussion.

(***) ΜΑΙΛΣ-αυτοβιογραφία εκδ. "σέλας"

3 σχόλια:

Μαριανα είπε...

μαγευτική μουσική ενορχήστρωση και μελωδίες...

δημήτριος παν. μεντεσίδης είπε...

Ετσι, έτσι. Η εποχή που ο Μάιλς δεχόταν τις επιθέσεις των ''πιουριστών'' της τζαζ, ήταν και η εποχή που ο ίδιος προχωρούσε τη μουσική αυτή σε μονοπάτια που κανείς άλλος δε τόλμησε μέχρι τότε.Και φυσικά με απίστευτο κόστος. Αλλά παραήταν καλλιεργημένος και καινοτόμος για να αναστείλει την πορεία που χάραζε. Και καλά έκανε. Προς όφελος της τζαζ και της μουσικής γενικώτερα. Κανείς δε μεταμόρφωσε την κλασσική τζαζ όπως ο Μάιλς, και κανείς δεν την προχώρησε με τόση τόλμη.

δημήτριος παν. μεντεσίδης είπε...

Να διευκρινίσω: πιουρίστας είναι ο ''καθαρός'', αυτός που δε βάζει νερό στο κρασί του σε κάθε είδος έκφρασης, δραστηριότητας, τέχνης μουσικής. Προέρχεται από το αγγλικό pure=καθαρός.
Για τη τζαζ ο όρος αυτός αφορά αυτόν που είναι οπαδός της κλασσικής τζαζ όπως αυτή ορίστηκε από τις μεγάλες μορφές του σουίγκ, της μπήμποπ και της χάρντμποπ. Εγώ θα χαρακτήριζα το εαυτό μου πιουρίστα στη τζαζ με την έννοια πως μετά από ένα μουσικό ταξίδι αναζήτησης επιστρέφω στους κλασσικούς για να κλείσω τη μουσική βόλτα μου.Πάντοτε.