Αθήναι 24 Μαίου 1985, Παρασκευή

Συνάντησα το Γιώργο Ιωάννου στην fast-food street, μια νύχτα, που ο ουρανός ζούσε την πιο πικρή στιγμή της ζωής του. Καθόταν μέσα σ' ένα fast-food που πουλιόταν, για να προφυλαχθεί. Είχε μπροστά του ένα χοντρό βιβλίο, που το διάβαζε, κι ένα χοντρό χάμπουργκερ που δεν το έτρωγε. Συγκέντρωσα το θάρρος μου και τον πλησίασα. Όταν στάθηκα από πάνω του, το πρώτο που πρόσεξα ήταν τα σκουλαρίκια του. Στο δεξί αυτί το Όργιο του Παζολίνι και στ' αριστερό ο Υάκινθος (θα τον έκλαιγε τον Απόλλωνα, σκέφτηκα). Όταν με πήρε είδηση, τράβηξε τον έφηβο σχίζοντας τ' αυτί του και κράτησε μόνο το Όργιο.

-Πως είσαι; ρώτησα.

-Πεθαίνω! μου απάντησε.

Το χοντρό βιβλίο κάηκε ως το τέλος. Το χοντρό χάμπουργκερ έμεινε στα σκουπίδια του fast-food που συνέχιζε να πουλιέται. Ο ουρανός πονούσε ακόμη,... κι ο Γιώργος έφυγε, αφήνοντάς μου το πτώμα του Υάκινθου, μισοσαπισμένο στο τασάκι.

                                                           Στέφανος, Πραβίου 1, 121 36 Αθήναι

Από το περιοδικό ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ του Γ.Χρονά και το τεύχος αρ.23/1986.

Ξεφύλλιζα χτες τα "Χίλια Δέντρα" του Γ.Ι πριν κοιμηθώ αναπολώντας την περίοδο της ''μεγάλης χακί νύχτας''. Το παραπάνω κείμενο το είχα μέσα στις σελίδες του. Και έφερα στο νου μου τη μάταιη προσπάθειά μου να κατανοήσω το μικρόκοσμο τον οποίο  "υπηρετούσα".
Τα ''Κουρσάρικα γραπτά'' του Π.Π.Π τα διάβαζα την ίδια περίοδο. Μάλλον πήγαινα γυρεύοντας.