Ανδρείας Εγκώμιον... με λόγια

''Δεν καταλήγουν πουθενά οι σκέψεις… Χαρίζω την ψυχή μου ξενυχτώντας για να σύρω τούτες τις άψυχες λέξεις με τη βία πάνω σε τούτο το χαρτί.. Μαζί με ένα βαθύ ΄΄πένθος΄΄.. Σου πήρανε από τα σπλάχνα σου θαρρείς.. τις μαύρες σκέψεις.. Στην πιο άσχημη τύχη.. Δεκατέσσερις και πλέον ώρες κι άλλες τόσες την επόμενη δεν ανέτειλε ο πολυπόθητος ήλιος..Βεβηλωμένα δάκρυα.. αόρατα.. ψύχονταν στους ανέμους..όταν σε τούτες συνωμοτικά  τις λευκές ώρες.. αναζητούσε η ψυχή έναν τυφλό θεό..κι όχι τους υπεύθυνους γιατί δεν υπάρχουν..και δε θα υπάρξουν ποτέ..οι προσδοκίες δεν θα ανταμείβονται ποτέ.. θέλει να ντυθεί η σκέψη με κοσμήματα σοφίας και παιδείας.. μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να ξεσπιτώσουμε τις Μούσες.. κι όχι ξεσπιτώνοντας την παγωμένη αστυνομικίνα που έφεγγε με το φακό της ρωτώντας για τη ζωή..αλαφιασμένη.. βγαλμένη θαρρείς από ταινία του Χίτσκοκ.. μέσα στα οδυνηρά κλαυσίγελα συμβάντα τόσων ανθρώπων..με όψη περηφάνιας που κυλούσε παγωμένη από τα δάκρυα της.. χρωματίζοντας μια στιγμή έστω..

Η ιέρεια Λήθη μετά το αίσιο τέλος έχει πολύ δουλειά...αμάσητα καταπίνει τα καπνώδη φύλλα των λησμονητέων όπως λέει κι η Δημουλά..μα όχι τα δικά μου..

Τα δικά μου αξιώνουν αλήθεια...ταπεινά.. μακριά από ΄΄παράθυρα΄΄ τηλεοπτικά και ΄΄ασεβών΄΄ δηλώσεων.. αξιώνουν απαρίθμηση:

-         Η παραπάνω αστυνομικίνα..

-         Ο ακούραστος αστυνομικός (δεν γνωρίζω σε ποιο σώμα ανήκε) που  έδινε πληροφορίες με ιώβεια υπομονή σε οτιδήποτε..

-         Ο αστυνομικός της ειδικής ομάδας μέσα στο τζιπ που κατέβηκε μέσα στη θύελλα παραχωρώντας μου τη θέση του προκειμένου να με μετέφεραν στο λεωφορείο που ήταν εγκλωβισμένο πιο κάτω μέχρι να έρχονταν το άλλο που θα μας έφερνε στην Κοζάνη..

-         Τον αστυνομικό της Ο.Π.Κ.Ε που μας επιβίβασε στο λεωφορείο βουτηγμένος στα χιόνια..

-         Τον αστυνομικό που ήταν μαζί του και που μόλις είχε κάνει επέμβαση στο πόδι αλλά το αψηφούσε  ορμώντας κάθε τόσο στη θύελλα για απεγκλωβισμό..

-         Τα τέσσερα ΄΄παλληκάρια΄΄ με κίτρινα φωσφορούχα γιλέκα που παγωμένοι και όρθιοι στα σκαλιά του λεωφορείου έπαιρναν ανάσες..

-         Τον Αστυνόμο του τηλεφώνου 100 και με όσους και όσες της Τροχαίας Κοζάνης είχα τηλεφωνική επικοινωνία..

 -         Τον οδηγό του Κ.Τ.Ε.Λ Καστοριάς που μας υποδέχονταν..

-         Τον Αστυνομικό που του έδωσα τη θέση να καθίσει παγωμένος καθώς ήταν και δεν ήθελε..

-         Τον επικεφαλής αστυνόμο της ομάδας ΔΙΑΣ με τρία αστέρια νομίζω που επιβιβάστηκε άγνωστο μετά πόσες ώρες στο λεωφορείο καθώς γινόταν ο απεγκλωβισμός για να συντονίσει τις προσπάθειες.. για πέντε λεπτά δεν μπορούσε να συνέλθει.. αποκόλλησα από πάνω του τεράστια κομμάτια πάγου από τα πέτα και τη στολή του..

-         Τους Αστυνομικούς που επί χιλιόμετρα πηδούσαν μέσα στο χιόνι στις πολικές εκείνες συνθήκες ελέγχοντας ένα  ένα τα αυτοκίνητα για πιθανούς εναπομείναντες..

-         Τους Αστυνομικούς πιθανόν της Νεάπολης που εγκατέλειψαν το περιπολικό τους και συμμετείχαν στην όλη προσπάθεια μαζί με μια αστυνομικίνα που ήταν μαζί τους..

-         Τον  Διοικητή της ομάδας Δίας που ασταμάτητα επικοινωνούσε με τους άντρες του..

-         Τον εφεδρικό οδηγό του Κ.Τ.Ε.Λ τον ΄΄Τζίμη΄΄ για την ασφαλή μεταφορά μας μέσα σε εκείνη την κόλαση..

-         Τον Αστυνομικό της επόμενης μέρας που βοήθησε στον απεγκλωβισμό του αυτοκινήτου μου μέσα σε χαμόγελα..

-         Τους άνδρες του κόκκινου τζιπ πιθανόν της πυροσβεστικής..

-         Τους άνδρες των κίτρινων τζιπ πιθανώς της Εγνατίας που ήταν ακούραστοι..

-         Τους άυπνους οδηγούς όλων των μηχανημάτων..

-         Τον Ελεζίδη Άρη από την Κοιλάδα που μετά από ώρες της κανονικής του βάρδιας σε τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του ακούραστα προσπαθούσε να με εξηγήσει επακριβώς για το ότι συνέβαινε και ταυτόχρονα εμψυχώνοντας και δίνοντάς με κουράγιο στις ατέλειωτες ώρες του εγκλωβισμού..

-         Τον Σπυρίδη Πάρη που ώρες ολόκληρες την επόμενη μέρα με είχε στο αυτοκίνητο της Εγνατίας για να μην παγώσω προσφέροντας ότι είχε όπως και κάθε φορά που χρειάζονταν σε άλλους οδηγούς..

-         Όλους  τους συναδέλφους του  που ήταν μαζί του και έδιναν τη βοήθειά τους σε κάθε τι που προέκυπτε..

-         Τον Αλεξιάδη Γιώργο από το Ροδίτη οδηγό της εγκλωβισμένης αλατιέρας που με φιλοξένησε στο προσφέροντας μου ότι είχε για πρώτες ανάγκες μέχρι να απεγκλωβιστούν τα οχήματά μας..

-         Όλους όσους δεν μπορώ να θυμηθώ ή ξέχασα πιθανόν..

-         Όλους τους Αστυνομικούς οποιασδήποτε ομάδας που έδιναν στην κυριολεξία τη ζωή τους όλες τις ατέλειωτες ώρες..

Οι ταπεινές ψυχές τους δεν στοιχειώσανε τα όνειρα κανενός..

Ακολουθούσαν τις κινήσεις ενός μικρού φακού χωρίς σημάδια πόνου..

Απάλλασσαν την σκέψη από κείνη την κόλαση..

Θαύμαζες την ανεπτυγμένη ικανότητά τους για το οτιδήποτε..

Παράβλεπαν από το χρόνο κάθε δευτερόλεπτο..

Ένιωθες την υπέρβαση σε όλο της το μεγαλείο..

Ήσουν σίγουρος για την ετοιμότητά τους να ξαναρχίσουν τα ίδια την επόμενη στιγμή..

Διαχώριζαν με βία το θάνατο από τη ζωή..

Ας ακολουθήσουν όλοι το παράδειγμά τους..

Δεν έχει τέλος ο θαυμασμός τους…''
Αυτοί είναι οι ''μπάτσοι''

Αναστάσιος  Παν. Μεντεσίδης

Εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής