Η μεταφυσική αλλά και η πρακτική αξία των σκατών

Περισσότερα από πέντε εκατοστά ύψος είχε η λάσπη σε πλάτος περίπου πέντε μέτρων μπροστά στο πεζοδρόμιο και η μεγάλη μου αγωνία χτες το βράδυ ήταν μία: πως αυτή η ποσότητα θα απομακρυνθεί με εύκολο τρόπο. Μόνο μια βροχή θα μπορούσε να με σώσει σκεφτόμουν. Μέγα λάθος μου. Η λύση ήρθε από κει που δεν περίμενα. Δυό στενά παραπάνω η αποχέτευση διερράγη και τα προιόντα της πέψης των συμπολιτών μου πέτυχαν αυτό που θα μπορούσε να κάνει η βροχή. Επί περίπου μισή ώρα σήμερα το πρωί τεράστιες ποσότητες θολών υγρών ξέπλεναν ό,τι συναντούσαν στο πέρασμά τους, παρασύροντας βέβαια και όλη την ποσότητα της ανεπιθύμητης λάσπης που υπήρχε. Το μέγα μεταφυσικό και συνάμα υπαρξιακό ερώτημα της ασυμφωνίας με τα σκατά, μου είχε αμείλικτα ήδη ξανατεθεί. Η στιγμή της αφόδευσης είναι η καθημερινή απόδειξη του απαράδεκτου χαρακτήρα της Δημιουργίας. Ή το ένα ή το άλλο: ή τα σκατά είναι παραδεκτά (οπότε να μην κλειδώνεστε μέσα στους καμπινέδες!), ή ο τρόπος με τον οποίο δημιουργηθήκαμε είναι απαράδεκτος. Απ' αυτό συνάγεται ότι η κατηγορική συμφωνία με το είναι έχει σαν αισθητικό ιδεώδες έναν κόσμο όπου υπάρχει η άρνηση των σκατών και όπου ο καθένας συμπεριφέρεται σαν να μην υπήρχαν.

Προσπαθώντας κι εγώ να βοηθήσω λοιπόν στην ευκολότερη απορροή των ανεπιθύμητων υδαρών  απεκκρίσεων σκεφτόμουν χαρούμενος ξανά το ερώτημα αυτό του πατέρα Μ. κοιτώντας χαμογελαστός τη ροή που εισέβαλλε στις σχάρες του υπονόμου προς απορία των διερχομένων οι οποίοι έβλεπαν έναν χαμογελαστό άνθρωπο εκτεθειμένο στην πρωινή παγωνιά να προωθεί με ένα κατακόκκινο μεταλλικό στέλεχος το περιεχόμενο της εντερικής λειτουργίας των ανθρώπων στα έγκατα της γης.

 Έτσι λοιπόν η διαμάχη ανάμεσα σ' αυτούς που υποστηρίζουν ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε απ' το Θεό και σ' αυτούς που πιστεύουν ότι εμφανίστηκε μόνο του, αφορά κάποιο πράγμα που ξεπερνάει την διανόηση και την εμπειρία μας. Πιο πραγματική είναι η διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που θέτουν υπό συζήτηση το είναι έτσι όπως έχει δοθεί στον άνθρωπο (λίγο ενδιαφέρει πώς και από ποιον) και σ' αυτούς που προσχωρούν σ' αυτό, χωρίς επιφύλαξη. Πίσω από κάθε ευρωπαϊκή πίστη, είτε είναι θρησκευτική είτε είναι πολιτική, υπάρχει το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, απ' όπου συνάγεται ότι ο κόσμος πλάστηκε όπως έπρεπε να είναι, ότι το είναι είναι καλό και ότι επομένως το να τεκνοποιεί κανείς είναι καλό πράγμα. Ας ονομάσουμε αυτή τη βασική πίστη κατηγορική συμφωνία με το είναι. Αν, πρόσφατα ακόμα, τη λέξη σκατά στα βιβλία την αντικαθιστούσαν τα αποσιωπητικά, αυτό δεν γινόταν για λόγους ηθικής. Δεν μπορεί κανείς, έτσι κι αλλιώς, να υποστηρίξει ότι τα σκατά είναι ανήθικα! 

Τα σημεία του κειμένου  με την πλάγια γραφή ανήκουν στον πατέρα Μ.