Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Στο όνειρό μου ο Σιοράν

Κατά καιρούς, επιθυμία μεγάλη με καταλάμβανε να στείλω ένα γράμμα στον στοχαστή Σιοράν. Ελεγα να βιαστώ, γιατί άνθρωπος είμαι και ποιος ξέρει τι μου ξημερώνει. Συνήθως, όμως, μόλις ολοκλήρωνα το γράμμα, το έσκιζα και το πέταγα στα σκουπίδια. Μετά άρχιζα πάλι από την αρχή - πράγμα που θύμιζε εργόχειρο χωρίς τελειωμό. Αποκαρδιωμένος, κάποτε παράτησα αυτή την ιστορία και τότε, όπως όλα που εμφανίζονται στην ώρα τους, μέσα στο όνειρο ήρθε ο Σιοράν, με αργές κινήσεις, σαν ένα μυθικό πτηνό, μακρινό και αγαπημένο.
-- Μπορείς να μου πεις, τον ρώτησα, τι λύσσα είναι αυτή που μας πιάνει να είμαστε πρώτοι και επιτυχημένοι;
ΣΙΟΡΑΝ: Ενας Καίσαρας βρίσκεται πιο κοντά σ' έναν βλαχοδήμαρχο παρά σ' ένα πνεύμα τέλεια διαυγές, το οποίο όμως στερείται του ενστίκτου της κυριαρχίας. Το πρωταρχικό είναι να διατάζεις: σχεδόν όλοι οι άνθρωποι συμφωνούν. Είτε έχετε υπό την εξουσία σας μια αυτοκρατορία, είτε μια φυλή, μια οικογένεια ή έναν υπηρέτη εκδιπλώνετε το τάλαντό σας ως τύραννος, ένδοξα ή γελοία: οι πάντες ή ένας μόνο άνθρωπος βρίσκονται υπό τις διαταγές σας. Ετσι αρχίζει η σειρά των συμφορών που γεννιούνται από την ανάγκη του άρχειν... Συναναστρεφόμαστε παντού σατράπηδες: ο καθένας -ανάλογα με τα μέσα του- αναζητεί ένα πλήθος δούλους ή αρκείται σ' έναν. Κανείς δεν αρκείται στον εαυτό του: ο πιο μετριοπαθής θα βρει πάντα έναν φίλο ή μια σύντροφο για να πραγματώσει το όνειρο της αυθεντίας του. Οποιος υπακούει, θα κάνει με τη σειρά του τους άλλους να τον υπακούσουν: αυτή είναι η υπέρτατη επιθυμία όλων. Μόνο οι ζητιάνοι και οι σοφοί δεν την αισθάνονται -εκτός κι αν το παιχνίδι τους είναι πιο λεπτό...
-- Πόση ανάγκη έχουμε τώρα τον Διογένη τον κυνικό;
ΣΙΟΡΑΝ: Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι πρέπει να χάσει ένας άνθρωπος για να βρει το σθένος ν' αψηφήσει όλες τις συμβάσεις, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι απώλεσε ο Διογένης για να γίνει ο άνθρωπος που επέτρεψε τα πάντα στον εαυτό του, που έκανε τις πιο μύχιες σκέψεις του πράξεις με μιαν υπερφυσική ιταμότητα, όπως θα έκανε ένας θεός της γνώσης, λιβιδικός και συνάμα αγνός. Κανείς δεν ήταν πιο φιλαλήθης· οριακή περίπτωση ειλικρίνειας και διαύγειας και συνάμα παράδειγμα αυτού που θα ήμασταν αν η εκπαίδευση και η υποκρισία δε χαλιναγωγούσαν τις επιθυμίες και τα νεύματά μας.
-- Θυμάσαι να μου πεις μια ιστορία από τη ζωή του;
ΣΙΟΡΑΝ: Μια μέρα κάποιος τον κάλεσε σ' ένα πλούσιο σπίτι και του είπε: «Προπαντός μη φτύνεις στο πάτωμα». Ο Διογένης, που ήθελε να φτύσει, τον έφτυσε στο πρόσωπο, λέγοντάς του ότι αυτό ήταν το μόνο μέρος που έκρινε κατάλληλο για να φτύσει. Ποιος είναι εκείνος που, προσκεκλημένος από έναν πλούσιο, δε λυπήθηκε επειδή είχε ωκεανούς σιέλου, για να τους προσφέρει στους δυνατούς της Γης; Και ποιος δεν κατάπιε τη φτυσιά του από φόβο μήπως τη ρίξει στο πρόσωπο ενός σεβάσμιου και κοιλαρά ψεύτη; Ολοι είμαστε γελοιωδώς φρόνιμοι και δειλοί: Ο κυνισμός δε διδάσκεται στο σχολείο. Ούτε και η περηφάνια.
-- Και για το χριστιανισμό τι έχεις να πεις;
ΣΙΟΡΑΝ: Υπέρτατο καρύκευμα, ο χριστιανισμός παραείναι βαθύς -και προπαντός ρυπαρός- για να διαρκέσει ακόμα: οι αιώνες του είναι μετρημένοι. Ο Ιησούς από μέρα σε μέρα γίνεται πιο άνοστος. οι επιταγές καθώς και η προσήνειά του ενοχλούν. Τα θαύματα και η θειότητά του προκαλούν γέλια. Ο Σταυρός γέρνει: από σύμβολο ξαναγίνεται ξύλο, [...]. Η ιδέα ότι, όπως όλοι μας, μπόρεσα έστω και για ένα λεπτό να είμαι ειλικρινά χριστιανός με κάνει αμήχανο. Ο Σωτήρας μού προκαλεί ανία. Οραματίζομαι ένα σύμπαν χωρίς ουράνιες τοξίνες, ένα σύμπαν χωρίς σταυρό και πίστη.
Αυτά μου είπε ο Σιοράν και χάθηκε μέσα στη νύχτα.

Του Γιάννη Κακουλίδη από το ''Ριζοσπάστη'' της  Κυριακής 12 Γενάρη 2003. Την αφορμή για την ανάρτηση έδωσε ο αγαπημένος φίλος Μανώλης Δημελλάς, διάσημος φωτορεπόρτερ του MEGA Channel

Δεν υπάρχουν σχόλια: