Στην σκιά είναι καλύτερα από το φώς σου.

''Στραφταλίζεις μέσα στο ριγέ πουκάμισο. Φαίνεται ακριβό, φαρδύ για να κρύβει τον λιπώδη ιστό και τον ιδρώτα σου. Είσαι  ψηλός, φαρδύς, με έντονα χαρακτηριστικά, επιβλητικός. Όλα δείχνουν οτι ξέρεις  καλά τη δουλειά σου. Ένας ακόμη Image maker. Δεν με πειράζει που με παρατηρείς, ούτε και που θέλεις να προσέχω το αφεντικό σου. Μεροκάματο και συ. Είναι που δείχνεις να το νιώθεις, να το πιστεύεις έρχεσαι να σώσεις την Ελλάδα. Τονίζεις την κρισιμότητα της στιγμής, είναι και εκείνα τα ψίχουλα στο σακάκι σου. Μάλλον είναι πρωινά σουσάμια ίσως και ξεραμένα τυριά. Τυρόπιττα τέσσερα τυριά με καπουτσίνο, έτσι σε φαντάζομαι, κινητό με Bluetooth, στο βολάν και όποιον πάρει ο χάρος.
Στο τέλος μου λές με νόημα: .....αν δεν βγεί καταστραφήκαμε, θα γυρίσουμε χρόνια πίσω, θα , θα...μιλάς λες και είσαι έτοιμος να ακυρώσεις ακόμη και τον ήλιο. Μα ποιός σε έχρησε σωτήρα;
Που ξεκινά η σιγουριά πως η μάνα σου όταν σε έφερε στον κόσμο είπε πως πρόκειται για παιδί φωτισμένο, αυτά τα indigo;
Ο αρχηγός σε κοιτά μάλλον με απαξία, σου δίνει την ίδια σημασία με μένα. Μοναχά που εσύ μπαινοβγαίνεις και προστάζεις, περιμένεις την δικιά σου στιγμή.  Με εντυπωσίασες, σπάνια στέκομαι  πια σε σφογγοκολάριους, αλλα εσύ κρατάς την σημαία.
Η κάμερα θα  γράψει μα εγώ σε αγνοώ.
Το μυαλό παίζει περίεργα, αναπτύσσει ένα σωρό μηχανισμούς για να μας βγάλει από το τέλμα μας.  Δραπετεύω από τη επιτήδευση του κομματικού συμφέροντος. Ταξιδεύω στην Κοζάνη,   στον  Δημήτρη που με γνώρισε με τον φιλόσοφο Σιοράν, με τα γραπτά του. …οτιδήποτε επιχειρεί ο άνθρωπος στρέφεται εναντίον του. Κάθε πράξη είναι πηγή δυστυχίας επειδή η δράση αντιστρατεύεται την ισορροπία του κόσμου, θέτει ένα σκοπό και προβάλεται στο γίγνεσθαι.
Η παραμικρή κίνηση είναι ολέθρια. Απελευθερώνουμε δυνάμεις που τελικά μας συντρίβουν. Η αληθινή ζωή είναι αυτή που δεν θέτει στόχους…..(ο Σιοράν το 1989 στην Συλβί Ζωντώ)
Η κάμερα κλείνει, σβήνει καταγράφοντας έναν παροξυσμό έκκρισης των πιθανοτήτων του πνιγού ή της σωτηρίας μας.
Ίσως λίγο το φόντο να μην προσέδιδε δραματικότητα μα δεν είναι και Κουροσάβα ο φίλτατος Image maker.
Ένιωθα σαν να συνουσιάστηκε το σύμπαν και να τέλειωνε πάνω μου.''

Μανώλης Δημελλάς.

Το Μανώλη τον γνώρισα διαδικτυακά, με αφορμή το κοινό μας χόμπυ την ποδηλασία δρόμου, αλλά δε φανταζόμουν ποτέ πώς μπορεί να νιώσει κάποιος για έναν άλλο άνθρωπο χωρίς καν να τον δει από κοντά, ούτε καν να μιλήσει μαζί του. Εδώ και καιρό μου προσάπτει πράγματα στα οποία υπερβάλλει, είμαι βέβαιος γι αυτό. Με έκανε να κλάψω κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου, εμένα ένα πνευματικό τέκνο του Διαφωτισμού και της Δύσης, μ΄αυτά που μ' έγραφε. Δεν  έχω ανοίξει την τηλεόραση εδώ και χρόνια (από το 1998), δε βλέπω ποτέ με αποτέλεσμα να μη τον έχω δει και να μην τον ξέρω από τη δουλειά του (είναι ο διασημότερος φωτογράφος/κάμεραμαν/φωτορεπόρτερ του MEGA Channel), με πλήθος ρεπορτάζ και ντοκυμαντέρ σε εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη (Λίβανος,Παλαιστίνη, στρατόπεδα προσφύγων, κλπ). http://eyeofbeauty.blogspot.com/ .Το καταπληκτικό με τον άνθρωπο αυτό είναι πως ζώντας μέσα σ' αυτή τη φριχτή καθημερινότητα (εγώ δε μπόρεσα ποτέ να ζήσω την πραγματικότητα και είμαι αποτραβηγμένος στο δικό μου κόσμο, απέχω εντελώς από αυτήν) δεν έχασε διόλου το ανθρώπινο κομμάτι του. 

Αν για κάτι μισώ τους ανθρώπους (τους μισώ γενικά τους ανθρώπους, τους θεωρώ ανάξια όντα για όλα ,πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) είναι για το οτι μεγαλώνοντας και γερνώντας γίνονται όλο και περισσότερο αναίσθητοι. Αναίσθητοι στο χαμόγελο, αναίσθητοι στους χτύπους της καρδιάς τους, αναίσθητοι στην κουβέντα ενός φίλου, αναίσθητοι στα συναισθήματά τους,αναίσθητοι στο φτερούγισμα ενός πουλιού, αναίσθητοι....αναίσθητοι.... Ο Θεσσαλονικιός μας ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος έχει πει μια φοβερή αλήθεια : ''Το τρομερό με τις ανθρώπινες σχέσεις είναι οτι στο τέλος πάντοτε ο χαρακτήρας σκοτώνει τον έρωτα''.

Ο Μανώλης αντίθετα, μόλις βρει ευκαιρία, μου εξακοντίζει ένα βέλος από τη φαρέτρα της ανθρωπιάς του και με κάνει να κλαίω κυριολεκτικά, δε ντρέπομαι να το πω. Περνώ και μια περίοδο της ζωής μου τώρα κυριολεκτικά απορρυθμισμένος, έχουν έρθει τα πάνω-κάτω στην ψυχή και τον εσωτερικό μου κόσμο, αλλά θα ακολουθήσω την πυξίδα της καρδιάς μου (...Η παραμικρή κίνηση είναι ολέθρια. Απελευθερώνουμε δυνάμεις που τελικά μας συντρίβουν... όπως γράφει και ο λατρεμένος μου Σιοράν), ζω αυτή την περίοδο της ''άσεμνης αλήθειας'' όπως γράφει ο πατέρας Μ., με αποτέλεσμα να είμαι ευάλωτος στα κείμενά του και τις μικρές αλήθειες του. Έχει χρυσή καρδιά και μιαν απύθμενη έμφυτη ευαισθησία μέσα του που νομίζω πως ούτε κι ο ίδιος το γνωρίζει. 

Τον ευχαριστώ που υπάρχει στη ζωή μου.
Το κείμενο αυτό το γράφω δακρυσμένος και στα πρόθυρα κατάρρευσης...