''Είναι η μοναχική διαδρομή που σε κάνει να γυρνάς προς τα πίσω, να μην θέλεις να μοιραστείς τίποτε, να μην πάρεις, και να μην δώσεις.
Τότε είναι που σε συναντώ πραγματικά, τότε έρχεσαι και αγγίζεις όλες τις νευρικές μου απολήξεις, συνδέω κάθε αίσθηση από το περιβάλλον με κρυφά δικά σου μηνύματα, νιώθω πως δεν μπορώ ούτε να τρελλαθώ.
Θυμάμαι τη θάλασσα, είναι μια λεπτομέρεια που έρχεται στα στριφνά βήματα μου. Είναι εκεί, στον Αφιάρτη, που στο γύρισμα του βράχου το γαλάζιο βάφεται στη ψυχή σου, μεταμορφώνεται σε τυρκουάζ, λίγο παρακάτω σαν να κόβει τις ελπίδες, έτσι γεννιέται το μαύρο. Είναι σαν την προετοιμασία της γεννήσεως, στη μήτρα, ζεστά και γλυκά που ήταν, τώρα πια πένθιμες ακολουθίες, δίνουν, προσφέρουν, κάθε μέρα ανθοδέσμες με χρυσάνθεμα μα και άλλα νεκρά λουλούδια.
Σε συναντώ σε κάθε βήμα, εκεί που βλέπω την αγωνία και το φόβο για ένα αύριο θλιβερό, μα πως αλλιώς θα γινόταν, πιο είναι εκείνο το μέλλον που έχει το φως και την δύναμη του τώρα.
Τώρα που είσαι; τα ακροδάχτυλα μου φτιάχνουν με το νου τους οριγκάμι, σου κάνουν καρδιές από χαρτί, θα σου άρεσε τόσο να ανάβεις να καίες ακόμη και στάχτες.
Ο κόσμος που συναντώ θυμίζει κουρασμένα φαντάσματα, είναι
εποχή ακατάλληλη, λένε ψιθυριστά, τα μικρά ζωντανά ηχεία, που λες και τάχουν παραχώσει στις ψυχές μας. Τραβώ στην αγορά, εκεί θα ξεχαστώ, θα με παρασύρει και μένα το αίσθημα της καταστροφής, αυτή την ελπίδα έχω, με αυτή ζω. Άδικος ο κόπος, του πατέρα τα λόγια έρχονται και ξανάρχονται σαν απότομος έμετος στη μνήμη,
τα ξερνώ μες το κεφάλι, μες τη νεκρική σιωπή μου, πόσο
κουράστηκα μάτια μου. Τίποτε δεν έχει χρώμα μακριά σου.
Αφήνω τα παραμύθια ξεβρασμένα σε παραλίες των χαμένων Κυθήρων, μετρώ το χρόνο για γεμίσω με την ανάσα σου στα χείλια μου. Έρχομαι, φθάνω στην αγκαλιά σου.''
O αγαπημένος και πολύτιμος φίλος Μανώλης Δημελλάς συνεχίζει να με βομβαρδίζει με τα υπέροχα κείμενά του σχεδόν καθημερινά. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να τα μοιράζομαι με όλους αυτούς που θέλουν να αντιστέκονται στη χυδαιότητα που μας περιβάλλει.
Το κείμενό του το διάβασα ακούγοντας από τα Νυχτερινά του Σοπέν το Opus 9, σε εκτέλεση του Α.Ρουμπινστάιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου