Εσύ Πάλι Τι Κάνεις Με Το Ενάμιση Κιλό Μυαλό Σου;

 

''Στέκομαι πάνω από μια φωτογραφία σου, πόσο επιτηδευμένη ήσουν εκείνες τις ημέρες, μέσα στην άρνηση, στην διαφωνία, τώρα με κοιτάς σιωπηλή, βουβή διαφωνείς, μα μπορεί και να συμφωνείς, μα όλα όπως πάντα, δικές μας γεννήσεις, προσωπικά παραμυθάκια  στα οποία  τρυπώνουν και περαστικές σκιές, άλλοτε γίνονται αγάλματα, κι άλλες φορές το άρωμα τους παραμένει ενώ εκείνα έχουν εξαυλωθεί χρόνο καιρό πριν.
Στα παλιά τα  χρόνια, εκεί που ακόμη δεν υπήρχε η φωτιά, στους μακρινούς προγόνους μας, οι γυναίκες, μάτια μου, κυοφορούσαν πολύ περισσότερους μήνες από την δικιά μας εποχή. Είναι που το ανθρώπινο κεφάλι είχε πολύ μικρότερο όγκο από το σημερινό.
Ήταν σχεδόν στο 1/3 και είχε αντίστοιχα βάρος περίπου 500 γραμμάρια, ήταν τότε που κάποιος μακρινός συγγενής μας ανακάλυψε κάπως περίεργα πως το ψημένο κρέας είναι πιο νόστιμο από το ωμό.
Τότε μικροκαμωμένοι όπως ήμασταν, κοντοί και τριχωτοί, και με την λεκτική επικοινωνία περιορισμένη, μόναχα τα μεγάλα κοφτερά δόντια μας βοηθούσαν στο ξέσκισμα της σάρκας των θηραμάτων μας. 

Εξελιχθήκαμε από τότε, πέρασαν εκατοντάδες χρόνια, μα τα γενεσιουργά μας ένστικτα παραμένουν σταθερά, πάντα, λέξη και αυτή, τα ίδια.
Από τη μιά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης από την άλλη η γεννετήσια ορμή. Δίχως αυτά δεν θα είχαμε διαιωνήσει το είδος, όσο θλιβερό κι αν είναι, και πιθανόν να είχε ησυχάσει και ο πλανήτης από το πιο βρώμερο ζώο.
Να σου κάμω λοιπόν, μια ιστορία, στην βιομηχανική εποχή, τότε που οι γυναίκες γεννάγανε στους εννιά μήνες, όπως και τώρα, και φορούσαν 2 νούμερα μικρότερο ζευγάρι παπούτσια, τότε ήταν που έζησαν και το «φορντικό» μοντέλο παραγωγής.
Στο εργοστάσιο του Χένρυ Φόρντ του αυτοκινητοβιομηχάνου, γεννήθηκε η ιδέα για ένα σύστημα μαζικής παραγωγής. Κύρια άποψη ήταν πως οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώνονται για να δουλεύουν και όχι για να σκέφτονται.
Δούλεψε λοιπόν, ο Φόρντ, πάνω σε ένα μοντέλο γραμμικής παραγωγής όπου ο εργάτης δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα εξάρτημα, χέρια που δούλευαν, έδινε μεν διπλάσσιο μεροκάματο, φυσικά κάτω από προυποθέσεις, αλλά έλεγχε ή καλύτερα προσπαθούσε να  ελέγχει κάθε νευρική απόληξη του εργάτη μέσα αλλα και έξω από τον εργασιακό χώρο, ακόμη και την καθημερινή ζωή.
Τα κριτήρια που έμπαιναν λειτουργούσαν σε όλα τα επίπεδα συνείδησης του υποψήφιου θηράματος-εργαζομένου. Ακόμη και ο καπνός ή το αλκοόλ ήταν θέματα που έδιναν ένα μεροκάματο.
Εμείς προσπερνάμε βιαστικά την ιστορία, τα φιλμ του μοναδικού Τσάρλυ Τσάπλιν, αγγίζουν κυρίως αυτό το θέμα, ειδικά στους «Μοντέρνους καιρούς», η ιστορία χωρίς λόγο καταφέρνει να γίνει πιο επίκαιρη από ποτέ. Ο Τσάπλιν σε μια ταινία παραγωγής 1936, μας δίνει όλα τα προβλήματα της εποχής. Που δεν διαφέρουν σε τίποτε από τα σημερινά. Με θεμελιώδες και πιο κρίσιμο ζήτημα αυτό της ανεργίας. Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα, και στο βωμό του κέρδους το αφεντικό εξαγοράζει ένα πράγμα, το μέλλον.
Από την άλλη θα περίμενε κανείς σε όλο αυτό το πέρασμα, την αλλαγή της εποχής ο κοινός εργάτης σαν εμένα για παράδειγμα, στις μοντέρνες εταιρίες σε δουλειές που ακόμη είναι πρωτοπόρες για την εποχή αλλά και τη χώρα να αντιδρά δυναμικά. Να συμμετέχει πιο μαζικά, να βλέπει αυτό που φθάνει, να  παίρνει θέση  να ξε-καθαρίζει με ωριμότητα την στάση του.
Δεν θα κρίνω ούτε θα ανάψω προβολείς σε κόμματα που έτσι κι αλλιώς προτιμούν να είναι κοντοπίθαρα για να αποφύγουν μεγαλύτερες ευθύνες.
Αντ αυτού συναντώ ξανά και ξανά συναισθηματικές εμπλοκές σε πρόσωπα και σε χρώματα. Προσκολλήσεις  σε ξεραμένες από τον ήλιο ελπίδες.

Αγαπημένη μου, δυσκολεύομαι να ξεπεράσω την απόσταση του χρόνου, το παρελθόν μας κυνηγά, έτσι κι αλλιώς, και το παρόν δείχνει ακίνητο. Προσπαθώ να δω λίγο πιο νετ το μέλλον ,λιγότερο θαμπό. Μα εσύ έτσι κι αλλιώς δεν ακούς, ακούνε άραγε, οι φωτογραφίες; ''

Μανώλης Δημελλάς