Μιλάς, γράφεις, στοχάζεσαι την προσωπική σου διαδρομή.
Την δικιά σου τρισμέγιστη αλήθεια.
Κάθε που ανοίγεσαι πιάνεις κομμάτια μιας ζωής που θα έπρεπε, λες, να μην σε παραμελεί, να έχει μπέσα και ήθος ο χρόνος.
Σιωπηλός συντονίζομαι στον κόσμο σου που σιγοβράζει.
Νιώθω τη στιγμή σου, έχεις δίκιο, συμφωνώ με νεύματα, σαν σοφός ινδιάνος.
Αδικία κατάφορη. Είσαι μόνος και σε βρίσκω ένα ζωντανό, υπέροχο πλάσμα.
Περίεργοι που είναι οι άνθρωποι, κάθε που χασομερώ, εκτιμώ και μια αλήθεια, μια πολυδιάστατη προσωπική διαδρομή που στάθηκε απέναντι στον φθονερό χρόνο με αξιοπρέπεια μα τελικά η χαρμολύπη έγειρε στο αρνητικό της.
Αναγνωρίζεις πως υπάρχουν κι άλλοι, μα έσυ τό έβγαλες μονάχος.
Αντέγραφες, κόπιαρες, δεν έχει σημασία άλλωστε παρθενογένεση δεν υπάρχει. Όμως τίνος δωράκι πήρες, δε θυμάσαι.
Στο σύνολο είναι που το χάνουμε. Μόλις κάνω να σε δώ μέσα στον κύκλο εσύ ξεμακραίνεις. Για να πώ την αλήθεια, μαζί είναι που την κοπανάμε. Περίεργο, στολίζεις με ένα σωρό λόγια το φευγιό, όχι με φτηνές δικαιολογίες, μα στο κρίσιμο δεν στέκεσαι.
Γιατί δεν το παλεύουμε παρέα; όταν γινόμαστε μάζα δεν έχουμε τίποτε τρισδιάστατο, ψάχνουμε σε πίνακες της αναγεννήσεως κρυφά αναστάσιμα μηνύματα.
Κρυφά σχολειά, λέξεις και φράσεις, τσιτάτα να μας φωτίσουν ένα στενό δρόμο που έτσι κι αλλιώς δεν περπατάμε.
Αυτό λοιπόν ποτέ δεν το κατάλαβα, ξεμοναχιάζεις τον συνάνθρωπο και σε γεμίζει. Νιώθεις την πληρότητα του, πίνεις νερό στο όνομα του. Στο κοπάδι ο ίδιος, χάνει κάθε προσανατολισμό.
Βγάζει τα ρούχα του στο βοριά και λέει πως ζεστένεται.
Μελέτες, βιβλία, φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι.
Ένας σκασμός ερμηνείες. Μαρξιστικά, ολιστικά, μοντέρνες καμουφλαρισμένες καπιταλιστικές προσεγγίσεις.
Όλα καλά και το μέλι γλυκό, μα φαίνεται πως έτσι κι αλλιώς ρέπουμε, τρέχουμε πίσω από την αδράνεια. Η όποια ομαδική μας προσφορά, ξεκινά μόλις δούμε τα σκούρα πάνω μας. Όχι γύρω, ή κοντά, μα μέσα μας.
Θα το παλέψουμε παρέα μα μόλις φτάσουμε σε σημείο βρασμού, θα σταθούμε παληκαρίσια μα αφού δούμε σβηστά τα φώτα και δεν έχει κανείς τα κότσια να βρεί μια λαμπαδίνα.
Υπομονή λοιπόν, θα σκάσει, και η εντροπία θα μας παρασύρει φτάνει να μην έχουμε χαθεί στους ατραπούς της επερχόμενης κατάθλιψης μας. Μέχρι τότε, δεν φαίνεται και μακριά, θεωρίες όπως η χομπσιανή θα μιλούν για τον άνθρωπο λύκο που κατασπαράσσει οτι υπάρχει τριγύρω με στόχο την επιβολή της προσωπικής του θέσης.
Αλήθεια πια κρατική μηχανή μπορεί να σταθεί στην μανία της ανθρώπινης φύσης, να δώσει φωτισμένη παιδεία στους επόμενους και λέξεις όπως αλληλεγγύη, ανθρωπιά, αποδοχή , ενσυναίσθηση μα πάνω από όλα δημοκρατία, να μην θυμίζουν γυάλινες φιάλες αναψυκτικών που το περιεχόμενο δεν το γευτήκαμε κάν εμείς, η δικιά μας γενιά, και θα το παραδώσουμε τελικά στην ανακύκλωση.
Πέρα από κάθε πρόταση τα αληθινά βάσανα είναι εκει έξω, αν τολμήσω να παραφράσω τον Τσιοράν, έτσι οι ταιριασμένες λέξεις δεν φτάνουν να αποδώσουν ούτε και την αγέλη που ψάχνει ήχους κουδουνιών για να πορευτεί.
Μένει μια ελπίδα, να ακουστούν και ήχοι που δεν μας πάνε κατευθείαν στο γκρεμό. Ας κάνουμε λοιπόν ησυχία κι ας αφουγκραστούμε τους γύρω συνανθρώπους μας ίσως βρεθεί κάποιο φως σε αυτό το σκοτεινό αδιέξοδο.
Μανώλης Δημελλάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου