Αγέρωχη, με το βήμα βαρύ, του Γ.Η.Χάρη

''...Την κοιτάζω που ξεμακραίνει ανηφορίζοντας στη σκοτεινή Αριστοτέλους, με το βήμα αργό και σταθερό, πες το βαρύ, το κεφάλι πάντα ψηλά, κρατάει μέσα του τη μουσική του τόπου της, δεν το χρειάζεται το σιντί, και πού να τ’ ακούσει εξάλλου, στο ξένο σπίτι, στον ξένο τόπο, στα ξένα σκατά, όχι, δεν τη λερώνει αυτή, δεν της λερώνεται η μουσική, ούτε καν από δάκρυ.''

 Όλο το πλήρες κείμενο εδώ: http://yannisharis.blogspot.com/2012/03/blog-post_31.html

Τη συγκεκριμένη μπάντα την άκουσα ένα πρωινό κάπου στην Τσιμισκή λίγο μετά την Πλατεία Αριστοτέλους. Εκείνο το πρωινό όλοι οι μουσικοί φορούσαν μαύρα κοστούμια.Συγκινήθηκα μουσικά περισσότερο κυρίως με τα μπάσα όργανα, μα τόσο πολύ, που δε μπόρεσα να γράψω κάτι. Τηλεφώνησα εκείνη τη στιγμή σε έναν αγαπημένο φίλο μουσικό από το κινητό μου το οποίο τοποθέτησα μέσα στη χοάνη της τούμπας για να ακούει. Ο ίδιος εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο Βερολίνο.

Θεωρώ την ανάρτηση εκπληκτική και ο λόγος που την αναδημοσιεύω είναι πως συμφωνώ απόλυτα σε όλα, αλλά κυρίως με τα ξένα σκατά.