Έτος 1906. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν, όπως κάθε μέρα, στην οδό Περδίδο, σε μια φτωχογειτονιά της Νέας Ορλεάνης. Ένα αγόρι πέντε χρονών κοιτόσε βαριεστημένα από το παράθυρο, με ορθάνοιχτα μάτια κι αυτιά, σαν να περίμενε οτι κάτι θα συμβεί.
Και συνέβη. Η μουσική ξέσπασε από τη γωνία και πλημμύρισε το δρόμο. Ένας άντρας είχε στρέψει προς τον ουρανό την τρομπέτα του και φυσούσε, ενώ γύρω του το πλήθος χτυπούσε παλαμάκια, τραγουδούσε και χόρευε. Ο Λιούις Άρμστρονγκ, το παιδί στο παράθυρο, άρχισε να κουνιέται ρυθμικά και παραλίγο να πέσει κάτω στο δρόμο.
Μερικές μέρες αργότερα, ο άνδρας με την τρομπέτα κατέληξε στο τρελοκομείο. Τον έκλεισαν στην πτέρυγα αποκλειστικά για μαύρους.
Ήταν η μοναδική φορά που το όνομα του Μπάντι Μπόλντεν εμφανίστηκε στις εφημερίδες. Πέθανε είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, στι ίδιο τρελοκομείο, αλλά οι εφημερίδες αγνόησαν την είδηση. Η μουσική του όμως, που ποτέ δε γράφτηκε ούτε ηχογραφήθηκε, συνέχισε να ηχεί μέσα στο κορμί όσων την είχαν απολαύσει στις γιορτές και τις κηδείες.
Απ' ό,τι λένε αυτοί που ξέρουν, εκείνη η αμυδρή σκιά ήταν ο ιδρυτής της τζαζ.
Από το βιβλίο του EDUARDO GALEANO ''Καθρέφτες'' Μια σχεδόν Παγκόσμια Ιστορία από τις εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου