Τέλος εποχής...

Εδώ και καιρό έχω την αίσθηση πως το μπλογκ αυτό ολοκλήρωσε τον κύκλο του. Και μουσικά και αισθητικά και θεματικά.

Η συνέχεια σε ένα νέο χώρο (που ενεργοποιείται ύστερα από καιρό), πιο χαλαρό και λιγώτερο δεσμευτικό από όλες τις απόψεις. Πιο ευέλικτο θεματικά ώστε να φιλοξενεί ευρύτερη δυναμική τόσο από τη τζαζ όσο και από το χώρο του βιβλίου τον οποίο διακονώ σχεδόν από παιδάκι.

Περισσότερα πια εδώ:  http://dimitriosmentesidis.wordpress.com/

Alexis Zoumbas: A Lament for Epirus, 1926-1928

 

''The text printed on the label of the Greek 78-rpm disc translated as “Alexis Zoumbas ~ violin, accompanied by young men of the Epirot village of Politsani.” Its significance, and the meaning behind its very existence, stymied all speculation. No one had heard what was etched into these grooves since they’d been pressed—the Greek title for the song was untranslatable, and the recording itself was undocumented, hushed into being for no perceptible reason other than to come into my possession.

A week before this record arrived at my post office....''
 

Η συνέχεια του κειμένου εδώ : http://www.theparisreview.org/blog/2014/09/22/talk-about-beauties/#comments 

http://longgonesound.com/current-travails/2014/1/18/alexis-zoumbas-a-lament-for-epirus-1926-1928-original-artwork-by-robert-crumb-10-recordings-with-deluxe-gatefold-lp

Όλες οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες αντλήθηκαν από το http://www.theparisreview.org

...ελπίζω να είχα τα κότσια να προδώσω την πατρίδα μου.

''Μισώ την ιδέα των υψηλών ιδανικών, κι αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να προδώσω την πατρίδα μου ή να προδώσω ένα φίλο μου,ελπίζω να είχα τα κότσια να προδώσω την πατρίδα μου''

Romain Slocombe - ''MONSIEUR LE COMMANDANT''

Postludium

Χωρίς σχόλια...αναλογιζόμενος πόσες νύχτες πέρασα ακούγοντας τον Lars να παίζει υπέροχα το τσέλλο και το κοντραμπάσο του.

Μαγικός και μυστηριώδης, σα Σκανδιναβός.

...τον θάνατο δεν τον σκέφτομαι καθόλου.

 

"Παλιά στα όνειρά μου, έβλεπα διάφορα ακαθόριστα πράγματα, όπως καπνό ή σύννεφα, κι εγώ τους έδινα κάποια μορφή με το μυαλό μου. Κάτι τέτοιο κάνω και τώρα, όταν ξυπνάω το πρωί και θέλω να δω τη μητέρα, τον πατέρα μου, τον Τρέην, τον Γκιλ, τον Φίλυ ή καποιον άλλο. Λέω απλά στον εαυτό μου, ''Θέλω να τους δω'', κι εκείνοι έρχονται και τους μιλάω. Μερικές φορές, όταν κοιτάζω στον καθρέφτη, βλέπω τον πατέρα μου. Αυτό γίνεται από τότε που πέθανε και μου άφησε εκείνο το γράμμα. Πιστεύω ακράδαντα στα πνεύματα, αλλά τον θάνατο δε τον σκέφτομαι καθόλου. Έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω ακόμα για να κάθομαι και να βασανίζομαι μ΄αυτή τη σκέψη."

Miles, The Autobiography - Miles Davis, 1989 SIMON & SCHUSTER

Τρέην - John Coltrane (sax. player)
Γκιλ - Gil Evans (composer)
Φίλυ - Philly Jo Jones (drum player)

Avi...simply magic

Χωρίς λόγια...

Μια εκπληκτική εμφάνιση-ηχογράφηση που έγινε στις 31 Αυγούστου του 2006 στο τζαζ κλαμπ Blue Note της Νέας Υόρκης, με το Avishai Cohen στο ακουστικό και το ηλεκτρικό μπάσο, τον Sam Barsh στα keyboards και τη melodica, τον Diego Urcola στην τρομπέτα, τον Jimmy Green στο σοπράνο σαξόφωνο και τη melodica και τον απίστευτο Mark Guilliana στα τύμπανα.
Τα κομμάτια που παίζουν με τη σειρά:

1. Feediop
2. Samuel
3. One for Mark
4. Nu Nu
5. Smash
6. Remembering
7. Caravan

- O Avi στο τελευταίο υπέροχο  σόλο του (στο Caravan, το οποίο παίχτηκε απίστευτα) - μαζί με τον ντράμμερ - εκφράζει με το Fender του τις επιρροές του (ακόμη και κινητικά!) από τον Marcus Miller