Hey Mona !

Σάββατο βράδυ 10 Νοεμβρίου του 2001 σε αποθήκη του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (πως ακούγεται επί των ημερών μας άραγε;) επί της οδού Πειραιώς, βρίσκομαι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, περιμένοντας να ακούσω ένα θρύλο της μουσικής , τον Bo Diddley! Την επιμέλεια και οργάνωση της παρουσίας του  είχε αναλάβει η εταιρία Astra & Supernova.
Τον θυμήθηκα γιατί χτες άκουγα το Bo Diddley is a bad sin (!) και σκέφθηκα να καταθέσω αυτή μου την εμπειρία.

Τη συναυλία του άνοιξαν οι έλληνες Speedballs, πραγματικοί speed σε όλα τους. Στη συνέχεια οι Fleshtones μου φρεσκάρισαν τα garagerock  και britpunk ακούσματά μου της περιόδου της στρατιωτικής μου θητείας. Ναι, πέρασα και από αυτό το μουσικό στάδιο. 
Η στιγμή της εμφάνισης του Ellas Mac Daniel (πραγματικό Ellas Otha Bates) κατά κόσμο Bo Diddley ήταν συγκλονιστική. Γιγαντόσωμος με το μαύρο κασμιρένιο αλλά χαρακτηριστικό του καπέλο και την σχεδόν τετράγωνη Gibson κιθάρα του,με είχε μαγέψει. Δεν είμαι φαν των συναυλιών ακόμη και τώρα, οπότε η αίσθησή μου ήταν πράγματι μοναδική. Τον συνόδευε η μπάντα της Debbie Hastings (για όσους ίσως να θυμούνται),  με πλήκτρα, μπάσσο, τύμπανα, και ακόμη μια session-κιθάρα.

Γεννημένος το 1928 στο Μισσισσίπι, ασχολήθηκε με τί άλλο; με τη μουσική. Μπλουζ καταβολές όπως όλοι και στη συνέχεια τραγούδι, σύνθεση, μπάντες και συναυλίες, ηχογραφήσεις και ουσιαστικά συμβολή στην εξέλιξη της μουσικής.

Είχε πάντως ένα ιδιαίτερο μουσικό στυλ. Δεν τον έλεγε κανείς μπλούζμαν μονάχα. Ούτε θεωρείται από τους κλασσικούς στυλοβάτες και εκπροσώπους των μπλουζ. Ήταν πιο ροκ και είχε πιο υβριδικό ήχο σε σχέση ,λόγου χάρη ,με τον ήχο του Μuddy Waters, του Sonny Boy Williamson, του Magic Slim ή του John Lee Hooker κ.ά. Επηρέασε πάρα πολλούς μουσικούς και κιθαρίστες. Οι Rolling Stones έχουν βαθιές επιδράσεις στον ήχο τους ,όπως από το μπλουζ γενικότερα, αλλά και άλλοι όπως ο Baddy Holy, o Jimmy Hedrix, o Eric Clapton.

Δεν είναι τυχαία η συνεργασία του με τον Chuck Berry , τον εφευρέτη ουσιαστικά και τον πρώτο εκφραστή του rock n roll. Ναι, αυτού του χαρισματικού μαύρου και "άσχημου" μουσικού, αυτού που η προτεσταντική ηθική της χώρας του, του ''πήρε'' την εφεύρεση και την εναπόθεσε στα λευκά αμόλευτα χέρια και το πανέμορφο πρόσωπο κάποιου Elvis Prisley αν δεν κάνω λάθος!

Αμέτρητες συνεργασίες με μουσικούς και μπάντες , ηχογραφήσεις και συναυλίες για πάνω από 60 χρόνια. Βραβεία, Hall of Fame, Grammy awards, ιδιαίτερη τεχνική σε μια ιδιαίτερη σχηματικά κιθάρα... Μια ζωή σαν ταινία. Πέθανε το 2008 σε ηλικία 80 ετών.

Αξίζει κάποιος , αν θέλει μουσικά να ενημερώσει τη δισκοθήκη του, να αγοράσει την κασετίνα από την περίοδο της Chess. Ο τίτλος είναι BO DIDDLEY "The Chess Years" περιλαμβάνοντας δώδεκα σιντί με όλη τη σημαντική δουλειά του. Περιέχει τα πάντα μέσα και θα καλύψει όλους , εκτός από αυτούς που θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο στη μουσική του.
Στο διάλειμμα της συναυλίας του ξεκουράστηκε σχετικά κοντά μου, υπογράφοντας αυτόγραφα και άλμπουμς. Είχα την ευκαιρία να του αποσπάσω μερικές πέννες από την κιθάρα του και να του ζητήσω τη μπαταρία από την ηλεκτρική του κιθάρα για ενθύμιο. Μου την έδωσε αφού την αφαίρεσε για να την αλλάξει ώστε να είναι καινούργια στο β΄μέρος!
Αφού έπαιξε και τραγούδησε, πήρε τα πάνινα κρουστά, στάθηκε ανάποδα με πλάτη στην αίθουσα και έπαιζε μαζί με τον ντράμερ. Ντελίριο ακολούθησε στους θεατές. Η ανταπόδοση;: Μας έπαιξε την εισαγωγή  από την Κάρμεν, τη γνωστή όπερα του Μπιζέ, με την κιθάρα του, όπως και το σημείο όπου η Κάρμεν μπαίνει στην ταβέρνα του Λίλας Πάστια! Πραγματικά μαγικός.